In de Bijenkorf klonk Japans, Engels en Russisch. Ik versta geen Japans, maar het was zeker geen Chinees dat uit de omroepinstallatie kwam. Het warenhuis had vorig jaar afscheid genomen van de driedaagse koopjesdwaas. Kennelijk was de taxfree klant de nieuwe prooi. De Nespressobar was weg, de kunst was al veel langer weg, bedden, designlampen, designstoelen, Apples: ook weg. In de Hema geen Japans of Russisch maar Hollandse aanbiedingen tussen vrolijke omroepgeluidjes. Bij Vroom&Dreesmann viel… lees meer >>

Alhoewel Alzheimer niet direct dodelijk is, had een val, een gebroken heup, een ziekenhuisopname die niet helemaal vlekkeloos was verlopen, toch nog heel vlot het leven van onze overbuurman beëindigd, zo zouden we straks tussen de regels door in en rondom de kerkzaal horen. Maar eerst kwam de overbuurman nog voorrijden in de straat, in een extra lange lijkwagen met een dubbele set deuren. Voor wie wilde kon bij de kist zitten. Zijn dierbaren volgden… lees meer >>

Ik wilde een theaterkaartje, surfte naar een website. Account? Nee, ik was er nog nooit geweest. Naam, adres, geboortedatum, telefoonnummer, m/v. Ik wilde alleen maar een kaartje! Ik belde. Waarom? De dame was een goeie. Ze zei, alsof ze de contacten met de brandweer persoonlijk onderhield: ‘Vereiste van de brandweer. Het klinkt niet fijn, maar als het ergste gebeurt, dan wil de brandweer kunnen vaststellen wie de verkoolde bezoekers waren.’ ‘En als ik een kaartje… lees meer >>

Geen klap van de brievenbusklep, toch hoorde ik beneden iets op de grond vallen. Het was bijna middernacht. Misschien was het de achterbuurvrouw op haar laatste ronde met haar hondje die vanmiddag zei dat ze haar kaartje in de bus zou doen. Op doordeweekse dagen, als ik in bed de krant lees met het raam een stukje open, is zij vaak de eerste die ik hoor, pratend tegen haar zoontje dat zo vroeg van alles aan… lees meer >>

De moeizame relatie met roem begon al ’s middags bij mijn neef die niet dacht dat het warme eiland waar hij heel bruin liep te zijn iets voor mij was. Weinig cultuur, weinig historie, veel BN’ers, schreef hij. Hij noemde wat namen die me wel iets zeiden zonder te weten waarom. ’s Avonds bespraken we in de leesclub Hermans’ Nooit meer slapen (1966). Arne, één van de Noorse studenten die met hoofdpersoon Alfred de Noorse wildernis… lees meer >>

Halverwege de straat was de ‘Met een rivier in mijn armen slaap ik de hele nacht’ al vol. De jongen in stoer oranje pak met blauwe muts had de grijze bakken van de overburen nog aan de wagen gehangen, de andere jongen had hun grote Nordmanns met dikke stompe naalden nog in de gulzige mond gegooid, maar toen stapte de chauffeur uit, die de bek monsterde en besloot dat er niks meer bij kon, hij… lees meer >>

Een vrouw, een oma misschien, met een zachtpaarse Disney-telefoon in haar handen, de hoorn van de haak; omdat de jongen op rode Nikes voor mij zijn hoofd draait in de richting van de ingeblikte stem die uit het paarse apparaat opwelt, kijk ik ook. Halverwege het perron en tiener met een puppy in haar armen, ze wrijft zonder ophouden over de vacht van het beestje, ze hebben dezelfde kleur haar: roodbruin dat door zonlicht gebleekt… lees meer >>