Reisgenoten

Een vrouw, een oma misschien, met een zachtpaarse Disney-telefoon in haar handen, de hoorn van de haak; omdat de jongen op rode Nikes voor mij zijn hoofd draait in de richting van de ingeblikte stem die uit het paarse apparaat opwelt, kijk ik ook. Halverwege het perron en tiener met een puppy in haar armen, ze wrijft zonder ophouden over de vacht van het beestje, ze hebben dezelfde kleur haar: roodbruin dat door zonlicht gebleekt is. Een man met een zwart ringbaardje op de straat voor het nieuwe fitnesscentrum haast zich, zijn tred zit tussen wandelen en rennen in, net als ik hoort hij de bel van de overwegbomen, de metro is in aantocht. Al zit een echte sprint er niet in, hij gaat het halen, áls hij zijn ov-chipkaart bij de hand heeft, en dat heeft hij. Ik blijf nog even staan tot ik hem bij de voorste deur zie binnenkomen, ga dan zitten op een van de stoeltjes die dwars op de rijrichting staan. Zo reis ik het liefst. Nota bene: de prijs van dit metroritje is ergens tussen eind vorig jaar en begin dit jaar geruisloos met drie cent verhoogd.