Naar aanleiding van het diepe gesprek dat R en Berlijn telefonisch hadden gevoerd, liet R bloemen bezorgen in Berlijn. Dat is tegenwoordig niet helemaal een fluitje van een cent maar toch wel bijna. Het moest een verrassing zijn, maar omdat Duitsers minder scheutig zijn met ‘gratis’ bezorging en R bij een niet-geslaagde eerste afleverpoging flink in de buidel moest tasten voor een tweede afleverpoging, had hij Berlijn ingeseind dat ze zaterdagochtend tussen negen en twaalf… lees meer >>

Hoelang hebben we deze weegschaal al? Geen idee. Het is onze tweede personenweegschaal. De eerste, met een rode wijzer en zonder batterijen, kochten we bij Termeulen, er zat iets zachts wits op de bovenkant, lekker voor je blote voeten. Deze is van glas met twee metalen strips links en twee strips rechts. Op die strips moet je je blote voeten zetten. Ik kom het boekje tegen, handleiding denk je, maar handleidingen beginnen tegenwoordig allemaal met… lees meer >>

Op de eerste dag van juni ben ik bij woord 261 – van de 500 die er voor vandaag gepland staan – als de grote bonte specht bij de pindakaaspothouder arriveert. Het is het vrouwtje, ze verplaatst haar poten een paar keer voor de beste positie, klapt dan haar soepele lijf dubbel, steekt haar ranke kop door de tralies en haar gracieuze snavel in de pindakaaspot. Ik pak de verrekijker. Ze houdt haar linkerpoot in… lees meer >>

We hadden net één kast van boven naar beneden getild toen de huistelefoon ging. De huistelefoon betekent: Duitsland. ‘Berlijn,’ zei ik. ‘Het kan ook München zijn,’ zei R. R nam op, het was Berlijn. R vertelde dat we bezig waren met kasten sjouwen. Berlijn vond die klus duizend keer belangrijker dan haar telefoontje. ‘Tien minuutjes,’ zei R. Na vijf minuten waren we klaar. Nou ja, we moeten die kasten nog wel zien te verkopen: vijf… lees meer >>

‘In Zeeland,’ zei mijn broer, ‘hebben ze het op bepaalde plekken al opgegeven.’ Hij bedoelde: in die provincie met de meeste zonuren, een pittig zeewindje, zout grondwater en brak water in de sloten kunnen ze hun kurkdroge percelen niet beregenen, dus laten ze die braak liggen, of doen ze niks meer nadat een gewas niet is opgekomen. ‘Hebben ze daar in de tijd van die Balkenende-kabinetten niet een zoetwaterleiding gekregen?’ vroeg ik. Mijn broer wist… lees meer >>

Ik was bezig met de rafelrand die was achtergebleven na de grote kasten- en boekenoperatie in februari: verzekeringspapieren, studieboeken, viltstiften, zonnebrillen, verjaardagskaarten, handleidingen, bonnen, garantiebewijzen, salarisstroken, treinkaartjes, uitgescheurde krantenartikelen, paspoorten met gaten erin, pasfotootjes, laptopsnoeren, opladers, oude telefoons, programmaboekjes van voorstellingen, inpakpapier, middelbareschoolschriften, een oude typemachine, twee tennisrackets, reisgidsen, gipsafdrukken van mijn elfjarige gebit, een plukje babyhaar. Om maar eens wat te noemen. Ik vergeleek de klus met wat de ontwerpster Charlotte Perriand (1903-1999) bij… lees meer >>

Nichtje D vroeg hoe het ook alweer zat met dat dode broertje van ons. Had hij niet dezelfde voornaam als haar vader? Ze had het wel eens aan haar vader gevraagd, maar van hem was ze niks wijzer van geworden. Ik zei dat ik het ooit had uitgezocht en nu ik aan het opruimen ben – de rafelrand die achter is gebleven na de grote boeken- en kastenoperatie van februari – kom ik mijn aantekeningen… lees meer >>