Crystal Pite, klimcourgette, klimpompoen, klimkomkommer. Het waren grote rijkdommen die we meekregen van de tuinbaas. Vanwege die laatste drie – plantjes die de tuinbaas eigenhandig had opgekweekt – zat ik al vanaf tien uur tussen de buien door te kijken waar in de achtertuin de zon minimaal zes uur vrij spel had. Over die zes en liever nog acht uur die een moestuin echt nodig heeft, las ik op Jelle’s Makkelijke Moestuinwebsite. En daar was… lees meer >>

Het was in de studententijd dat we allemaal het boek Spiegelogie van Willem de Ridder lazen. Daarna wisten we dat je dingen moet bestellen. Zo bestellen de vrienden die in een iets te overbe-auto-de wijk wonen een minuut of vijf voor ze hun straat inrijden altijd een parkeerplek voor de deur. R en ik deden het in de pre-coronatijd met tafeltjes op terrassen en in restaurants. Als de een toch per ongeluk de zin begon… lees meer >>

Sinds een paar dagen hangen er ook bij de zelfscankassa’s in de supermarkt plexiglasschermen. Kennelijk verdienen niet alleen de cassières bescherming maar ook de klanten die het werk van de cassières hebben overgenomen. R en ik die tegen alle regels in vaak samen met twee mandjes de supermarkt ingaan, stonden gisteren voor het eerst in zo’n plastic hokje alsof we een auto waren in een zelfwasstraat. ‘Best knus,’ zei ik. Ook de paden langs de… lees meer >>

R zei dat ze vanwege het virus met twee auto’s zouden komen, maar hij had buiten de slimheid van de vrouwen gerekend. Een aubergine kleurige cabrio draaide om twee minuten over twee soepel het parkeervak tegenover ons huis in: een donkere krullenbol achter het stuur, pittig blond ernaast, portieren die opengingen, jonge benen die uitstapten, een zwarte kap die zich soepeltjes uitvouwde tot een dak. Een uurtje daarvoor was ik naar de bakker gelopen. Het… lees meer >>

Naar aanleiding van het diepe gesprek dat R en Berlijn telefonisch hadden gevoerd, liet R bloemen bezorgen in Berlijn. Dat is tegenwoordig niet helemaal een fluitje van een cent maar toch wel bijna. Het moest een verrassing zijn, maar omdat Duitsers minder scheutig zijn met ‘gratis’ bezorging en R bij een niet-geslaagde eerste afleverpoging flink in de buidel moest tasten voor een tweede afleverpoging, had hij Berlijn ingeseind dat ze zaterdagochtend tussen negen en twaalf… lees meer >>

Hoelang hebben we deze weegschaal al? Geen idee. Het is onze tweede personenweegschaal. De eerste, met een rode wijzer en zonder batterijen, kochten we bij Termeulen, er zat iets zachts wits op de bovenkant, lekker voor je blote voeten. Deze is van glas met twee metalen strips links en twee strips rechts. Op die strips moet je je blote voeten zetten. Ik kom het boekje tegen, handleiding denk je, maar handleidingen beginnen tegenwoordig allemaal met… lees meer >>

Op de eerste dag van juni ben ik bij woord 261 – van de 500 die er voor vandaag gepland staan – als de grote bonte specht bij de pindakaaspothouder arriveert. Het is het vrouwtje, ze verplaatst haar poten een paar keer voor de beste positie, klapt dan haar soepele lijf dubbel, steekt haar ranke kop door de tralies en haar gracieuze snavel in de pindakaaspot. Ik pak de verrekijker. Ze houdt haar linkerpoot in… lees meer >>