Ik hoorde Peter Terrin zeggen dat het fijn was dat recensenten het boek tegemoet kwamen. Ik had een paar recensies gelezen. De recensenten waren lovend over zijn nieuwe boek Monte Carlo. Taal. Ik was bezig een nieuwe taal te leren. De staketsels van een website waren ook een soort land waarin je je verstaanbaar moest maken. Ik kende nog maar een paar woorden. Van de grammatica had ik nog weinig kaas gegeten. Het was veel… lees meer >>
Ik stapte de deur uit, een knul in een bruinoranje Adidas-broek stond knipmesachtig voorovergebogen, benen wijd uit elkaar, over de pallet met enorm grote grijsrode stenen, die hij een voor een in een kruiwagen legde. Een jochie aan de hand van zijn moeder vroeg: wat doe jij? Het leek mij een zeer terechte vraag. In de metro zei een jongen achter me dat hij magerder, hij dubde even en voegde toen -der toe, magerderder was… lees meer >>
Ik was al een tijd van plan haar te bellen en nu deed ik het. Ze vond het goed als ik een keer langskwam. Haar tweeëntachtigjarige leven was nog altijd vol en druk. Ze somde haar agenda op. Haar dorp, tevens mijn geboorteplaats, bestond 575 jaar en dat werd vanaf zaterdag een week lang gevierd. Ik wist het niet. Ze had twaalf kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Zelf begon ze er niet over, ik vroeg ernaar.… lees meer >>
Ik liep naar buiten. Een mens had toch buitenlucht nodig, wind door de hersenpan. De buurvrouw was op vakantie. Ik draaide de wijk in: kijken naar waarover zij me had verteld. Twee straten verder waren de stoeptegels inderdaad al weg. Er lagen planken en rubberplaten over het zand. Ik liep nog wat verder. Aan het eind van ons buurtje lag de eerste overhoop gehaalde straat er weer strak en vlak bij. De straatklinkers waren grijs… lees meer >>
Ik bladerde nog wat door het laatste deel van Brokkens Mijn kleine waanzin. Na de School voor Journalistiek was hij naar Bourdeaux verhuisd om er politieke wetenschappen te studeren. ‘De plaats koos ik vanwege haar, de studie vanwege de vroegere Rhoonse troebelen.’ Met haar bedoelt Brokken zijn grote Franse liefde. Dat geluk brengt hem bij de colleges van Jacques Ellul. De Groene Amsterdammer had laatst een groot artikel over deze filosoof, van wie ik tot… lees meer >>
Ik zag Lech Walensa. Zijn gezicht was een stuk voller sinds die tijd op die werf in Gdansk. Zijn haar was wit, zijn snor spierwit. Zijn strijdleuze had niet meer het volume van de man op de barricade, maar was misschien nog wel groter dan toen. Hij zei dat zijn werk er nog niet op zat. Hij was erin geslaagd de oude orde omver te werpen, nu hoopte hij nog mee te werken aan de… lees meer >>
Ik zag de regen eerst horizontaal striemen, en toen diagonaal. Ik zat naast het raam, het is de beste plek om te lezen, licht, de plaat van de cv onder handbereik. Boven de flats bij het winkelcentrum braken lichtflitsen knetterend door de hemel. Mijn werkkamer baadde in een licht dat niet geruststelde. De volgende klap knalde dieper en droger dan de vorige, ik stond even op, weg van het raam. Ik had wel eens gehoord… lees meer >>
