Ik leefde binnen. Door het gekantelde raam stroomde een smalle strook buitengeluiden. De achteruitrijwaarschuwingspiepjes waren deze ochtend niet van de shovels die al weken onvermoeibaar tegels en straatstenen en brokken fietspadasfalt van hier naar ik weet niet waar rijden. De shovels hadden CAO-vrij, vermoedde ik. Vanochtend was het de vuilniswagen, die vrij was geweest op zijn vaste dag hier en nu extra vroeg kwam vanwege een dubbele portie straten. De piepjes werkten als een moderne… lees meer >>

Ik zwom in een zee van boeken. Deze plek was eigenlijk veel beter dan de vorige lokatie, de vloerbedekking was een vondst, tapijttegels in allerlei kleuren en motieven. Misschien waren er restpartijen opgekocht, saai beige en grijs en lichtblauw, lekker goedkoop, maar ook citroengeel, korenblauw en bloedrood, en koninginoranje en tegels met kunstige motiefjes en iemand was gaan puzzelen en had die tegels in een prachtig patroon over die enorme vloer geweven. Heel veel jaren… lees meer >>

Ik hoorde een man met een licht Martin Simek-accent zeggen dat het inhuren van muzikanten de goedkoopste manier was om muziek in huis te hebben. Hij was op radio 4, ik reed op de A16. Ik snapte wel dat hij het niet over deze eeuw had en ook niet over de vorige en dat deze vlieger niet voor jan en alleman opging. Hij had het meer over koningen en landheren in de tijd dat er… lees meer >>

Ik las ‘41th Meeting of the OPCW Council.’ Het stond op een stapeltje papieren dat de vrouw naast mij in de bus vasthield. Dear Chairman, stond erboven. Het was de toespraak die iemand namens de Duitse nationale autoriteit aan deze conferentie ging leveren of al had geleverd. Misschien wel deze vrouw. Met een hand hield ze de papieren vast, iets verderop haar bovenbenen, bijna bij haar knieën stond haar handtas en weer iets verder stond… lees meer >>

Ik zei dat je kon zien of mensen echt bij elkaar hoorden of dat ze alleen maar tot elkaar veroordeeld waren, vanwege werk bijvoorbeeld. Ik wees naar twee vrouwen, allebei met grote zonnebril, tegenover elkaar aan het smalle terrastafeltje, hoofden naar elkaar gebogen, wiegende blote benen, mimiek die naadloos op elkaar reageerde. Dat zijn vriendinnen, zei ik. R knikte. Maar die drie mannen, en ik wees naar de middelbare mannen, de een met sigaar en… lees meer >>

Ik keek binnen in garages en bandenzaken. Aan het einde van de rij zat gokpaleis Las Vegas, de rode saloonletters waren bespikkeld met veel gekleurde lampjes. Dan kwam er iets hoogs en verweerds, het leek verlaten, maar op de hekken hing een bord van een beveiligingsbedrijf en iets verderop was nog een bord met drie maïskolven en een bedrijfsnaam. De projectontwikkelaar in Fenixloods 1 zei dat het een veevoederbedrijf was. Je had er geen last… lees meer >>

Ik luisterde naar een fluitje van een cent. Het was van blik, zei de muzikant, die ook een trommel met drie geitenvellen bespeelde, en die lager klonk wanneer hij zijn vuist op een lager punt tegen die vellen drukte. Ik was nog nooit in Pernis geweest, en nu luisterde ik er naar een enthousiaste groep muzikanten die je gerust voor een goed feest kon inhuren. FolkClub Brielle heetten ze, kortweg FC Brielle. Toen de initiatiefnemer… lees meer >>