Mijn broer was buizen aan het spuiten. Echt een winterklusje. Je pompt slootwater door een slang met een spuitkop en die duw je de drainagebuizen in. Nou ja, de trekker doet dat, de pk’s van de trekker draaien de slang van de haspel af en duwen hem zachtjes de buis in. Als alles goed is, gaat die slang soepel door de buis en spuit de waterstraal de piepkleine gaatjes in de drainagebuis weer goed open… lees meer >>

Bij de groentevrienden kocht ik een zak Hoeksche chips die gemaakt worden van aardappelen uit de Hoeksche Waard: 2 euro. De onbespoten blauwe druiven uit het Westland waren op, nu lagen er onbespoten druiven van de Nederlandse teler uit Zuid-Afrika, maar dat vond ik een te grote reis voor druiven. Bij de vishandel kocht ik een haring met uitjes om mee te nemen: 2 euro. De visboer vroeg of R’s stem het dit weekend gehouden… lees meer >>

Pacoca, zei ik toen Remko vroeg of iemand nog een verzoeknummer had. Pas toen ik het tweede blaadje voor me op de lessenaar zette, zag ik dat het dat stuk was waar in het derde deel zes kruizen zitten. Nu ben ik wel wat kruizen gewend, zo werkt dat als je altsax speelt. De meeste muziek wordt geschreven met de piano en de fluit als uitgangspunt, en dan heb je als es-instrument al snel een… lees meer >>

Staartmezen! Omdat in mijn werkkamer een project gaande is waarvoor het hout pas volgende week bij de Hubo is, werk ik deze dagen veel aan de keukentafel. Met zicht op de tuin. Ik was net bezig een heggenmus te bestuderen met de verrekijker, hij scharrelde achter in de tuin rond de voedertafel, toen ik plotseling twee staartmezen aan de pindakaaspotkooi zag hangen. Ze leken te begrijpen dat er een verrekijker in de buurt was, want… lees meer >>

Het jaar was nog maar een paar uur oud en daar was ze, de grote bonte specht met haar schitterende zwart en wit waartegen die rode broek extra vrolijk afsteekt. Ze hipte op de stam van de blauwe regen achter het koolmeeshuisje. ‘Kijk, kijk,’ zei ik zachtjes tegen de gasten aan de ontbijttafel die er alweer vroeg bij waren ondanks het late uur waarop we de champagneglazen naast de lege fles op het aanrecht hadden… lees meer >>

De naamloze ik in Olga Tokarczuks roman De rustelozen buigt zich samen met een non over een klein reliekschrijn, ‘waarin op een satijnen kussen ligt wat over is gebleven van het verbrande lichaam van een verlicht wezen’. Allebei kijken ze met behulp van een vastgemonteerd vergrootglas naar het piepkleine hoopje, dat de vorm heeft van ‘een klein kristal, een steentje niet veel groter dan een zandkorrel’. De ik denkt dat het lichaam van de non… lees meer >>

Het duurt nog meer dan een uur voor de zon opkomt. De maan doet vanuit de smalle sikkel zijn best, de vogels zingen volop. Net binnen op de badkamerradio vroeg de presentator aan de vrouw van de verkeersberichten: en heb je nog een file kunnen vinden? Nee, had ze niet. Ik fiets de straat uit, een man komt vanuit een andere straat aangelopen, er is iets met zijn benen, die willen niet helemaal strekken, zijn… lees meer >>