Is het nog maar een week geleden? Ja, toen hing dinsdag de persconferentie in de lucht en ging ik ’s ochtends sporten, drie dagen eerder dan gewoonlijk. Alhoewel alle maatregelen wel zo’n beetje waren uitgelekt en over sportscholen – waaronder de crossfit box valt – niks werd gezegd, durfde ik er niet op te vertrouwen dat ik vrijdagochtend onbekommerd op mijn fiets kon stappen voor een pittige les. Opwarmen deden we die dinsdagochtend met een… lees meer >>

Ik haalde de rucolaplantjes uit de moestuinbak op het voorbalkon. Ik had er zeker één keer van geoogst, misschien zelfs twee keer en stak nu de laatste blaadjes in mijn mond, ze smaakten pittig. Uit een leeg vak van de grote moestuinbak in de achtertuin schepte ik moestuingrond, het was het vak van de klimkommer die ik vorige week tegelijk met de klimcourgette had weggehaald; met de grond vulde ik de bak op het voorbalkon… lees meer >>

Ik vulde mijn boekwinkeltje op Boekwinkeltjes.nl. Het kwam door T, de zoon van vriendin C die ik op een van de laatste zaterdagen dat we nog met meer dan drie niet-huisgenoten bij elkaar mochten komen de Millennium-trilogie van Stieg Larsson teruggaf. Ik had de dikke pillen een jaar of tien geleden geleend en ze waren overgeschoten na mijn grote herschikking van alle boeken. C zei dat ze in haar boekensysteem ook niet meer pasten. Toen… lees meer >>

De cellolessen zijn een feest. Niet alleen omdat ik dan met de metro van oost naar west reis en de stand van de stad en haar bewoners kan waarnemen, maar vooral omdat mijn cellodocente zo leuk is. Achteraf prijs ik me gelukkig dat ik haar heb ontmoet in pre-coronatijd en haar nog net heb zien schitteren op podia. Want dat deel van haar leven is niet meer. Als professioneel celliste kan ze geen droog brood… lees meer >>

De kast was 150 bij 72 bij 40 centimeter. Ik haalde de hoedenplank uit de auto, trok aan een lipje naast de rechterhoofdsteun en klapte een halve achterbankrugleuning naar voren. Naast de linkerhoofdsteun deed ik hetzelfde. Nu was er een plat vlak. Ik opende het portier naast de passagiersstoel, schoof de stoel helemaal naar voren en trok aan een hendeltje waardoor de rugleuning naar voren schoot. Uit mijn jaszak haalde ik de rolmaat. Vanuit de… lees meer >>

Het enige opbeurende dat me bijbleef van David Attenboroughs film A Life on our planet was Costa Rica. Het Midden-Amerikaanse landje was rond 1900 voor driekwart bedekt met tropisch regenwoud en wildernis. Een halve eeuw later was daar nog een kwart van over. Er kwam een president – José Figueres Ferrer – die het leger afschafte (‘Als de Amerikanen ons land willen binnenlopen doen ze dat toch wel’) en het uitgespaarde geld stak in het… lees meer >>

In het radioprogramma Vroege Vogels afgelopen zondag vertelde Dick de Vos, auteur van het boek Wat zingt daar?, dat de zanglijsters nu massaal overtrekken. Je kon ze overal vinden. Ik kijk de tuin in. Ik ben nog geen halve minuut aan het kijken of er strijkt een zanglijster neer op de tuinstoel. Lichtgele borst met daarop pijlpuntige vlekken in een uitwaaierend patroon. Terwijl ik naar achteren reik om de verrekijker te pakken, landt een tweede… lees meer >>