Ik scheurde een stuk brood af en pakte daarmee wat humus die versierd was met stukjes tomaat en komkommer. De man met de baard vroeg of ik het kende. Ik knikte. ‘Best heel bekend in Nederland,’ zei ik. ‘Hier helaas niet,’ zei hij. ‘Niet deze Turkmeense variant.’ Ik moest ook wat te drinken nemen, zei hij. Buiten klonk de oproep tot gebed en als die klaar was begon de presentatie. De man vroeg of het… lees meer >>
Ik wachtte tot het rode kruis een groene pijl werd. Het duurde lang. Links en rechts leken de poortjes veel sneller te gaan. Ik keek naar de piepjonge vrouw met het blonde haar in het lichtblauwe uniformoverhemd die iets verderop op een verhoging stond en de vier poorten in de gaten hield. Bij de man in de poort naast me lukte het niet. De blonde vrouw riep naar een collega: ‘we moeten zelf lopen, er… lees meer >>
Ik herkende het pyjamajasje met zijn wijnrode en grijze strepen onmiddellijk. Het lag op het voeteneinde van het tweepersoonsbed. Het bed was klein, smal en laag, gekrompen in de wassende tijd. Ooit vond ik dit bed een ruimteschip waarop ik koprollen kon maken in alle richtingen zonder er vanaf te tuimelen. Als iemand een week geleden hier bij dit bed tegen mijn vader had gezegd dat hij nooit meer in dit bed zou slapen, dat… lees meer >>
Ik maakte een emailadres aan voor mijn vader. Nou ja, een mailadres op zijn naam. Het klopte wel dat hij op zijn oude dag, met zijn adremme, dan weer denkbeeldige gedachten en zijn glasheldere, dan weer virtuele beelden, een wereld instapte die hij niet kende. lees meer >>
Ik zei: ‘Sherlock Holmes is in jou ontwaakt.’ Mijn broer lachte. Hij had het nummer gebeld op het kaartje van het bergingsbedrijf dat we in de jaszak van onze pa hadden gevonden. En ook de politie had hij gebeld. De berger zei dat een vrachtwagen en een militair waren gestopt bij de half op de snelweg, half op de vluchtstrook gestrande auto en dat de bergingsauto er ook snel was. Hoe die er zo snel… lees meer >>
Ik vroeg: ‘is hier wifi?’ De arts knikte. Mijn broer zei: ’45.’ En toen iets harder: ‘ik ben 45.’ Mijn vader begon onbedaarlijk te lachen. Alsof we hem net de beste grap van Wim Kan hadden verteld. Het bed op de Spoedeisende hulp was helemaal van plastic en smal, maar er was links en rechts van hem genoeg ruimte over zoals hij daar lag in zijn kleren onder het gewafelde ziekenhuisdekentje dat hij regelmatig een… lees meer >>
Ik zat op de een na achterste bank van een kerk in Hardenberg. De dominee zei: ‘ze sliep vredig in.’ Ik dacht: zeg gewoon stierf, ze stierf vredig. De moeder van onze vriendin trouwde in 1953. Haar man overleed dertien jaar later aan acute leukemie. De kinderen waren toen negen, vijf en twee. Onze vriendin vertelde dat hun moeder hen goed voor het leven had afgeleverd: allemaal een typediploma, een rijbewijs op hun achttiende en… lees meer >>
