Controle

Ik wachtte tot het rode kruis een groene pijl werd. Het duurde lang. Links en rechts leken de poortjes veel sneller te gaan. Ik keek naar de piepjonge vrouw met het blonde haar in het lichtblauwe uniformoverhemd die iets verderop op een verhoging stond en de vier poorten in de gaten hield. Bij de man in de poort naast me lukte het niet. De blonde vrouw riep naar een collega: ‘we moeten zelf lopen, er is geen assistentie.’ Ze kwam van haar verhoging, pakte zijn paspoort uit het apparaat, sloeg een bladzijde om, naar de pagina met de pasfoto en stopte het boekje weer in de machine. Nu was er niemand op de verhoging om vast te stellen dat mijn poortje niet openging. Achter mij hoorde ik gemor. Straks dachten ze nog dat ik de oorzaak was van de traagheid. Toen gingen de doorzichtige plastic deurtjes toch open, zoals in de Parijse metro. Er stonden zwarte voetstappen op de grond. Ook al wilde ik het niet, ik kwam er vanzelf met mijn voeten op. Ik legde mijn paspoort opengeslagen op de belangrijkste pagina in een apparaat. Dat slikte mijn paspoort in, maar niet helemaal. Op een hoge zuil schoof een verlicht vierkant omhoog en omlaag, het stopte voor mijn neus, daarbinnen zat een scherm waarop een zwaaiende hand verscheen, er stond: kijk hier. Ik ben niet goed in lang naar een punt kijken. Dan gaan mijn ogen tranen en mijn oogleden knipperen. Ik keek overal heen. Het duurde lang. Het zwaaiende handje verdween, er kwam een tekst: wacht u op assistentie, er komt iemand naar u toe. Ik hoopte dat de blonde vrouw naar me toe zou komen, dat ze afwisselend indringend naar mij zou kijken, en dan weer naar die indianenfoto in mijn paspoort en dat ik die heerlijke spanning zou voelen die zo hoort bij reizen en het passeren van een grens. Maar het gebeurde allemaal niet. Het apparaat spuugde mijn paspoort uit, de poortjes voor mij gingen open en het scherm wenste mij een prettige reis. Ik vroeg mij af hoe lang het nog zou duren voor mensen ‘dank u’ tegen zo’n scherm gingen zeggen. (In het land waar ik een paar uur later aankwam zat een jonge knul in een paspoortcontrolehokje, ik stond voor hem, alleen glas scheidde ons, zijn hoofd was gebogen naar iets voor hem, ik wachtte lang, toen keek hij op, maar niet naar mij, alleen naar het paspoort en het visum dat ik hem toeschoof, hij tikte wat, keek op een scherm, zette een stempel, schoof de papieren naar mij terug en boog weer zijn hoofd. Ik liep langs zijn hokje, keek om en zag dat hij zijn telefoon had gepakt en een berichtje typte.)