Ik zag de lange acteur die laatst vooral in het nieuws was omdat hij verliefd was geworden op een actrice, ik had de twee gezien in Een ideale vrouw, waarin ze een stel speelden, hij gaat vreemd en zij reageert daar buitengewoon grappig op, en nu speelden ze het niet meer maar was alles werkelijkheid geworden: het vreemdgaan, een stel zijn. Het nieuws was vooral het leeftijdsverschil geweest: de lange acteur had een beroemde scenarioschrijfster… lees meer >>

Ik wachtte niet echt meer, ik telde de rode stipjes af in het fietserslicht tot er geen stipje meer over was en de groene fietser verscheen en iedereen kracht zette op de pedalen. Zoals een mens ook niet meer wachtte op een lift, de mens volgde een pijl op een scherm, omhoog of omlaag met de etagenummers, en zoals we ook niet meer wachtten op een bericht, we keken naar onze telefoon waarop we zagen… lees meer >>

Ik was de enige passagier in de tram en rook sigarettenrook. Er zijn ook bestuurders die ’s avonds de radio hard aan hebben. Op het station liepen twee agenten, eentje droeg het nieuwe zwarte gevechtstenue met de gele banden over rug en borst en een zwart petje – Flikken Maastricht helpt vast mee aan een vlotte gewenning –, de ander had nog de oude blauwe platte pet en broek en het witte overhemd met daaroverheen… lees meer >>

Ik had Aziatisch haar, zei Ramona, en ze pakte een pluk haar op mijn achterhoofd stevig vast. Ik dacht aan steil, maar Ramona had het over ‘dik op de draad’. Europees haar was fijner, zei ze, zeg maar gewoon dunner, het kon veel zijn, maar was meestal nooit zo dik op de draad. Ik vroeg naar het Afrikaanse haar. Allemaal pruiken, zei Ramona en ze maakte een wegwerpgebaar. Ik drong aan. Ze weven veel, zei… lees meer >>

Ik zag de jonge schrijver aangekondigd op de voorpagina en bladerde onmiddellijk door naar bladzijde twaalf. Zijn nieuwste boek schreef hij achter elkaar in een paar dagen tijd, las ik. Het was een schrale troost dat hij er al wel ruim een jaar van tevoren mee bezig was door geregeld passages op zijn iPhone te tikken. Volgens Arnon Grunberg (de Volkskrant, 20 oktober) moet het schrijfproces steeds meer worden toegelicht en verklaard, en is het… lees meer >>

Ik stapte in de korte metro. Het leek een anti-campagne van de RET om in de weekenden met relatief veel niet-dagelijks metropubliek ultrakorte metro’s te laten rijden. Bij Oostplein stapten we uit, we liepen door de Hoogstraat, waar op sommige bordjes PC voor de straatnaam was geplakt, ik liet R Memory Lane zien, waar ik wel eens lunch, het was er lekker druk, toen sloegen we rechtsaf, langs het parkje met kinderspeeltoestellen en een basketbalkooi… lees meer >>

Ik was sinds gisteren beducht voor mijn eigen omgeving. Een dierbare gast was bij het opstaan in het bad uitgegleden, de plonzige dreun van naakt op kunststof, slechts licht gedemd door een paar honderd liter water, galmde na in mijn hoofd, en het was nog een hele toer geweest haar eruit te krijgen. En daarna was ze op weg naar de metro gevallen op haar knieën, handen en neus. Ik liep ernaast en was een… lees meer >>