Ik stopte briefjes in brievenbussen. Huis aan huis. De makkelijkste huizen waren die zonder klep en zonder anti-tochtborstels, maar vaak hadden die ook geen gordijnen of vloerbedekking; of alleen maar dichte gordijnen die wel een sopje konden gebruiken. Het was sowieso moeilijk te bepalen of de huizen bewoond waren. Vrijwel nergens zat een naambordje. De kleppen met een NEE-NEE-sticker sloeg ik over, al waren die huizen waarschijnlijk het kansrijkst. De huizen aan de buitenrand zaten… lees meer >>

Ik had de tijd van het wachten op de auto die een beurt kreeg, willen doden met flyeren in de wijk waar de nog niet verkochte garagebox stond, maar het regende pijpenstelen en dus besloot ik naar Antwerpen te rijden. Vanaf hier was het niet ver en de leenauto was gratis. Mijn paspoort lag thuis, maar het leek me een te overzien risico. Direct na de grens was er ander asfalt: het absorbeerde de onophoudelijke regen minder goed;… lees meer >>

Ik had de Veluwse boer annex senator maandag gezien, herrezen uit een ongeneeslijke ziekte – hij voerde het woord over melkvee, met behartenswaardige  zinnen als: gooi de hoogstaande reputatie niet te grabbel door ongebreidelde groei, de quota werken goed, ga niet verder dan tien kilometer sjouwen met de mestbergen –, maar de dag erna, de laatste dag voor het kerstreces, waarop tal van stemmingen, was hij weer ziek, opgenomen naar verluid. Als onderdeel van de geliefde… lees meer >>

Ik had mijn stoel anders gezet, zo kon ik mijn voeten tegen de radiator wrijven – een oude gewoonte uit mijn jeugd die twee gaskachels telde, een in de woonkamer, een in de keuken –, en nu zag ik wolken, die op dit tijdstip van de dag niet meer wit waren, maar grijs, langs een lichtblauw-met-stralend-oranje geveegde lucht drijven. Een minuut later was dit filmdecor alweer weg en waren er alleen nog maar grote grijzen… lees meer >>

Ik vroeg een goede vriend of het zwaard van Damocles nog boven zijn hoofd hing, of al was gevallen. Het was gevallen. Zijn laatste werkdag was 18 december. De werkgever deed niks aan afscheid – dat mocht je natuurlijk ook niet verwachten, zo druk als ze het hadden met het eruit werken van honderden mensen, volgens rekenkundige regels bovendien (zoveel per afdeling, zoveel per leeftijdscohort, er lag een kwantitatieve target, geen kwalitatieve), en dat ook… lees meer >>

Ik volgde al weken hoe de herfst bezit nam van de tuin. De linker equidambar had het de eerste jaren moeilijker gehad dan de rechter, maar daarna de schade ruimschoots ingehaald. In een zomerse bries zuchtte ze zwaar onder haar enorme bladerpracht, die ze in de herfst maar mondjesmaat prijsgaf. Alle overlevers hadden dat. Bij de vier blauwe regens, die ieder een paal van de pergola hadden gekregen om zich op te werken, was ook… lees meer >>

Ik werd eventjes wakker. De storm likte met gretige halen aan het dak en de gevel en de lichtkoepel. De regendruppels waren dik en talrijk en vielen met de zekerheid dat er na hen nog heel veel meer druppels kwamen. Ik dacht aan de man die ooit nieuwe rollen dakbedekking had aangebracht met een brander. Het lag er goed. In huis klonk een kort plofje. Het leek op een druppel die op een harde vloer… lees meer >>