Zwaard

Ik vroeg een goede vriend of het zwaard van Damocles nog boven zijn hoofd hing, of al was gevallen. Het was gevallen. Zijn laatste werkdag was 18 december. De werkgever deed niks aan afscheid – dat mocht je natuurlijk ook niet verwachten, zo druk als ze het hadden met het eruit werken van honderden mensen, volgens rekenkundige regels bovendien (zoveel per afdeling, zoveel per leeftijdscohort, er lag een kwantitatieve target, geen kwalitatieve), en dat ook nog in de drukste tijd van het jaar, december, hét jachtseizoen voor zorgverzekeraars –, dus had de goede vriend zelf een diner georganiseerd voor een ruime schare collega’s, die hij had beloofd te trakteren op mooie verhalen uit zijn carrière. Ik wist dat die collega’s niet teleurgesteld zouden worden. En passent wees ik hem op de kerstpuzzel van onze eigenste afluisterjongens en -meisjes. Tussen het speuren naar verdachte patronen in ons telefoon-, internet-, mail-, sms- en app-verkeer alsmede in onze financiële transacties, auto-, gsm-, vliegtuig- en ov-verplaatsingen door hadden ze daar kennelijk tijd voor. Enfin, het was beter dat ze zich onledig hielden met hele ingewikkelde kerstpuzzels maken dan met martelen.