Ik zette koffie, de twee mannen hadden er wel trek in. Ze waren zeker een uur later dan afgesproken. File, had de mevrouw van de afspraken zich telefonisch al verontschuldigd. De mannen hadden het over materialen die niet klaarstonden en die ze nog hadden moeten ophalen. Ze openden het luik, rolden het snoer uit van een bouwlamp, allemaal smurrie, riep de een vanuit de ene kruipruimte naar de ander. De ander trok zijn werkbroek uit… lees meer >>
Ik stak, nadat ik de vogels de eerste vier had gegund, de vijfde aardbei in mijn eigen mond. Het was een bijzonder, lekker moment. Aardbei zes en zeven legde ik in een bakje op het aanrecht. Voor straks. lees meer >>
Ik wist niet goed hoe het er in een verpakking uit zou zien. En hoe noemde je het eigenlijk: gaas, net? Er waren nu al drie aardbeien met nog maar een vleugje rood opgevreten door de vogels. Een koolmeesje had ik daadwerkelijk aan de slag gezien. Ook al gunde ik ze hun fruitdieet, ik gunde mezelf de verrukking van die dertig zelf geteelde aardbeien net iets meer, bovendien was er genoeg in de tuin, onder… lees meer >>
Ik luisterde naar de vriendin met wie ik was overgebleven in deze lommerrijke binnenplaats midden in de stad. Een rossig met wit gevlekte poes nestelde zich op de mansdikke stam van de olijfboom die al heel lang in de enorme houten bak leek te leven. Het was een enorm interessant tijdperk concludeerden we: we waren fit genoeg om mee te komen in het stormachtige nieuwe en telden jaren genoeg om het oude – de verzorgingsstaat… lees meer >>
Ik keek naar het tv-programma De volmaakte mens waarin het onder andere gaat over de vraag of superintelligente robots de mens gaan overvleugelen. Ik zag een wetenschapper die iedere avond in hetzelfde Thaise restaurant op hetzelfde tijdstip zijn avondmaal at, die er wel in geloofde. Lastig bleef de eeuwige vraag over goed en fout. Wat als die supermachine had besloten om tot in het oneindige paperclips te maken, ogenschijnlijk een onschuldige activiteit, en op een… lees meer >>
Ik las afgelopen weekend in Trouw van de hand van Wil Rouleaux een aanstekelijke recensie van het debuut van Jonas Lüscher Het voorjaar van de barbaren. Het onderwerp zat in de hoek van Joris Luyendijk en Arnon Grunberg – ‘De mens verandert in een dier zodra iemand aan zijn spaarcenten komt’, citeert Rouleaux Lüscher –, én het was een ingenieuze raamvertelling. Ik was net klaar met de tweede lezing van Murakami’s Spoetnikliefde, ik duizelde ietsje… lees meer >>
Ik zei dat ik een deuk kwam laten zien. Het was negen uur, ik had uitgekeken naar dit Kafkaeske begin van de week. Ja, u komt aangifte doen van een deuk, zei de kordate vrouw in het oude politieblauw met witte blouse. Een politieman in het nieuwe donkerblauw met gele borststrepen opende een kastdeur met daarachter een Douwe Egberts automaat en vroeg of we ook iets wilden. Lekker, zei R, met melk en suiker. U… lees meer >>
