Buizen

buisIk zette koffie, de twee mannen hadden er wel trek in. Ze waren zeker een uur later dan afgesproken. File, had de mevrouw van de afspraken zich telefonisch al verontschuldigd. De mannen hadden het over materialen die niet klaarstonden en die ze nog hadden moeten ophalen. Ze openden het luik, rolden het snoer uit van een bouwlamp, allemaal smurrie, riep de een vanuit de ene kruipruimte naar de ander. De ander trok zijn werkbroek uit en hees zich in een waterdicht canvaspak vol moddervegen. In de voorste kruipruimte was het nog blubberiger. Met hun telefoons maakten ze foto’s van de afvoer, die opgekrikt ging worden én door een smallere pijp vervangen, voor een betere doorstroming. Toen hoorde ik ze bellen. Met de baas waarschijnlijk. Het was helemaal anders dan ze dachten, veel omvangrijker. Er moest gehakt worden in de muur, vanwege het t-stuk daar waar nog iets groots op uitkwam (de wasmachine), maar een breekhamer hadden ze niet bij zich, bovendien lag hier een hele andere buis dan in een zelfde huis schuin achter ons. ‘Er zou hier een 75 moeten liggen,’ legde de man die het canvaspak alweer ging uittrekken uit, ‘maar kennelijk waren die tijdens de bouw even niet voorradig en hebben ze er een 100 ingezet.’ Ik stelde mij een vrijdagmiddag voor, veertig jaar geleden, misschien zelfs een zaterdagochtend, frustraties over een verkeerde levering buizen, te weinig voorraad, haast, een ongeduldige opzichter en dan  hups, die andere buis erin. Wat maakt het uit. Sinds de nieuwe riolering hadden we trouwens nooit meer last van water uit de vaatwasser dat uit het keukenkastje stroomde.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.