Hoop

karelV2Ik luisterde naar de vriendin met wie ik was overgebleven in deze lommerrijke binnenplaats midden in de stad. Een rossig met wit gevlekte poes nestelde zich op de mansdikke stam van de olijfboom die al heel lang in de enorme houten bak leek te leven. Het was een enorm interessant tijdperk concludeerden we: we waren fit genoeg om mee te komen in het stormachtige nieuwe en telden jaren genoeg om het oude – de verzorgingsstaat in optima forma, de typemachine, het wifi-loze tijdperk – nog te kennen. Ooit waren wij collega’s, nu adviseerde zij grote landelijke bedrijven die ‘inclusief’ wilden worden. ‘Inclusief’ is jargon voor: we willen behalve de rondste glanzende kersen ook best ons portie kersen met een butsje aannemen. Dus: een blinde, een autist, iemand met psychiatrische problemen, iemand zonder benen, een ex-verslaafde, iemand met een IQ van 75. Die grote bedrijven, zei ze, waren evengoed ‘oude wereld’ als de gemeenten, de scholen voor speciaal onderwijs, de sociale werkbedrijven, het UWV, waar de mensen met een butsje te vinden waren. Een groot landelijk bedrijf had een HR-manager met een butsje aangenomen, verlamd vanaf de nek, een klassiek geval van de duik in het te ondiepe zwembad (wie zich in dat bedrijf ziek wilde melden, moest dat bij die HR-manager doen, heel slim). Die vanaf de nek verlamde man was afhankelijk van thuiszorg, die kwam niet om vijf uur ’s ochtends om hem te wassen, te kleden, te voeden zodat hij om negen uur op zijn werk kon zijn, nee, dat werd later, een busje betaald door de gemeente, leverde de man om half elf af op de stoep van het grote landelijke bedrijf. De gemeente zei: er is toch wel een collega die hem naar zijn werkplek op de zestiende verdieping kan brengen. De werkgever zei: wij hebben hem al aangenomen, om half elf zit iedereen in overleg, dan kunnen we niet ook nog eens hem van de stoep komen plukken. De chauffeur van het busje vindt dit zo erg dat hij zijn strakke route met nog vijf anderen in de bus die ook ergens op tijd willen zijn, onderbreekt om deze man niet op de stoep achter te laten, maar naar de zestiende te brengen. Terwijl de oude wereld zich onledig hield met de allang verloren strijd, reed de chauffeur de toekomst in.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.