Ik krentte de druif zoals ik had gezien in de fantastische film Portret van een tuin. 60-65 druiven per tros was ideaal volgens de 85-jarige Jan die zijn leven lang had gesnoeid. Eerst telde ik nog, al snel deed ik het op gevoel. Het is een fijn klusje voor tussendoor of in de avond als de tuin nog warm is, maar niet te warm, en de wereld stil wordt. De grond lag bezaaid met groene… lees meer >>
Ik vroeg naar zijn verjaardagswensen. Die had ie niet echt, appte hij. Een boek hoeft niet meer, haastte hij er achteraan, hij had nu een e-reader. Hij kent zijn pappenheimers. Mijn schrijf- en leeshart bloedde. Wat is er aan de hand als een dertienjarige geen verlangens meer heeft, zei R. Ik googlede de openingstijden van de mooiste winkel van mijn stad. De zon had de ochtendlijke regen verdreven, de stad baadde in warm zonlicht, de… lees meer >>
Ik zei dat ik het niet erg vond als de steiger dit weekend nog op het terras stond. Hij stond er uit de weg. Ik kreeg de indruk dat de schilder blij was, hij had volop werk, op sommige plekken zat hij vast aan strakke tijdschema’s, er viel voortdurend regen die alle plannen in de war schopte en ik dacht: hoe soepeler ik me opstel, hoe beter de momenten waarop hij bij ons schildert. Bovendien… lees meer >>
Ik bestudeerde het treintje. Een lege rolstoel, daarachter met bevende handen op de handvatten en onzekere pasjes van de pantoffelachtige schoenen een lange oude man, zijn hoofd zwaar gebogen. Aan hem gekoppeld een oude vrouw, zeker anderhalve kop kleiner dan de man, met haar handen stevig op zijn heupen. Ze liep zo dicht achter hem dat ze haar tred voortdurend moest aanpassen om niet de schoenen van zijn hielen trappen. Je zag zo’n treintje vaker. Een… lees meer >>
Ik was in Little Italy. Little Italy was een tijdcapsule die me veertig jaar terugschoot. De mandjes waren van roestig draadstaal, om het hengsel zat rood plastic. Op de potjes en flessen en doosjes zaten kleine witte prijsstickers die moeilijk loslieten. Ze verkochten hier echte mozzarella, niet dat plastic nepspul dat voor 49 cent in de schappen van de grote supermarkten ligt. De grote Italiaan achter de kassa kende alle prijzen uit zijn hoofd, tikte… lees meer >>
Ik pakte mijn telefoon, tikte op de rekenmachine, typte 1639872000, tikte op het deelteken, typte 60. Ik deelde nog een keer door 60, daarna door 24, daarna door 365, toen op het =-teken. 52. Ongeveer 52 jaar is de ik-persoon die op bladzijde 265 van Peter Verhelsts De kunst van het crashen zegt: ‘Ik heb tot nu ongeveer 1.639.872.000 seconden geleefd …’ Toen ik toch bezig was zocht ik ook even de schilderijen van een paar bladzijden… lees meer >>
Ik kwam steeds dichter bij de hond die via een lijn verbonden was met de vrouw die een zuurstokroze windjack droeg dat flink opbolde. Boven haar billen de contouren van een smartphone in de strakke renbroek die tot op de kuiten kwam en was afgebiest met felroze randjes. De meeste damesrenbroeken missen zo’n zakje middenachter dat in de herenrenbroeken bijna altijd wel zit. Denken ontwerpers dat dames met een tasje gaan rennen? Denken ze überhaupt?… lees meer >>
