Categorie: blog

De ‘Intussen heb je geleerd dat je misdragen niet per se betekent dat je jezelf niet bent’ liet de inhoud van onze papierbakken moeiteloos in zijn muil verdwijnen. De dichtregel op de flank van het papiermonster was van de Canadese dichter Karen Solie en kwam uit haar gedicht Zeker weten we alleen dat de nacht langer duurt dan de dag. Bij de garage van Mazda Mulder werden auto’s uitgeladen. Ik kon niet zien of het nieuwe waren of tweedehandsjes. Tegenwoordig glimmen de oudjes en zijn de nieuwe dof. Om het zeker te weten zou ik later vanmiddag naar binnen moeten en de prijskaartjes bekijken.

De vriendin met de moestuin die haar jaargasverbruik uit haar hoofd weet, namelijk nog geen 1000 kubieke meter voor een doorsnee Nederlands huis met twee volwassenen en twee pubers (en die nog altijd de enige vriend is die bij mijn weten deze kennis paraat heeft) appte: even de nieuwe meterstand doorgeven: 906 m3. Ik schreef: ik pas de muze aan.

De nachtstroommeter was ermee gestopt. Het zal niet waar zijn, zei ik. We hadden net die nieuwe zogenaamde slimme meter geweigerd. Daarop kregen we een brief. Dat als we later alsnog zo’n digitale meter wilden, het ons geld ging kosten, én dat Stedin niet kon garanderen dat het alle diensten op de oude meter zou blijven ondersteunen, zoals dag- en nachtstroom. Je reinste dreigbrief. En nu was de nachtstroommeter ermee gestopt. Misschien kun je je complotknop even uitzetten, zei R, en eerst even bellen? ‘Heel alert,’ zei de Stedin-mevrouw, ‘de meeste mensen ontdekken zoiets pas na een jaar.’ Waren er buren met hetzelfde probleem? We planden een afspraak voor de monteur. Als de meter vervangen moest worden, wilden we dan weer een analoge? Ja, zei ik.

Terrorisme-expert Peter Knoope sprak afgelopen dinsdag in Brandpunt over ‘de vierde wereldoorlog’. Als je de Koude Oorlog de derde noemt, dan klopt het, al hoorde ik er voor het eerst van. De vierde wereldoorlog is die tussen landen die gekoloniseerd zijn en landen die gekoloniseerd hebben. Vijf miljard mensen zijn antiwesters, zei Knoope, en, in een interview in het Belgische blad Knack: ‘Zij [die vijf miljard, LB] zeggen: “Wat jullie [westerlingen, LB] ons komen vertellen over de toekomst, is niet onze toekomst maar jullie toekomst.”‘ In de Brandpunt-uitzending van 17 november herinnerde Geert Mak zich een oude vrouw in Sint-Petersburg en een jonge vrouw in Sarajevo, die Mak over hun oorlogservaringen – de Tweede Wereldoorlog, Joegoslavië – precies hetzelfde vertelden: mijn ouders en grootouders hebben een oorlog meegemaakt, nu is het de beurt aan mijn generatie. Als was het een wetmatigheid. Míjn ouders en grootouders hebben een oorlog meegemaakt, toch was ik nog niet zo ver dat ik zei: doe mij er dan ook maar eentje.

Elly de Waard, dichter, popjournalist en privéhandelaar op de beurs gisteren in Kunststof radio: ‘Er zijn een aantal hele grote dingen die elkaar in het negatieve versterken, daar krijgt de hele wereld, maar Europa als eerste last van. […] De beurzen lopen in de grote wereldgebeurtenissen vooruit. Het snelste wat rondgaat in de wereld is geld. Waar het geld heengaat moet je zijn. Het geld trekt zich terug uit Europa en gaat naar Amerika […] Europa zit nog steeds in een crisis. Het lijkt alsof het beter gaat, maar dat is de gebruikelijke pullback van de grafieken, die gaan naar beneden, dan omhoog, maar vervolgens dieper naar beneden. Op Europa komt nu een ongehoorde vluchtelingenstroom af terwijl wij in crisis zijn, en dat is letterlijk gezegd zelfmoord. Want dat valt niet te betalen, dat verergert de crisis waar we zelf inzitten. Daar komt bij: Europa is een bouwsel dat niet op enig fundament gebaseerd is. De mensen aan de top hebben nergens verstand van […]. En dan is er de oorlog met de terreurdreigingen. Het laatste nieuws is dat ebola weer is opgestaan, dat komt uit Afrika, en met de massale emigratie uit Afrika zal het zeker ook in Europa komen. Ik krijg het er erg benauwd van, dan moet ik iets anders gaan doen om dat kwijt te raken.’ ‘Hoe doe je dat?’ vraagt Jellie Brouwer. ‘Heel veel harken in de tuin,’ antwoordt de 75-jarige dichter en beurshandelaar. Ik bekijk de tuin, de meeste bladeren zijn al weg. Tickets naar Amerika zijn evenwel nog voor een schappelijke prijs te koop.

Ik zag de man met het gele Heineken-kratje weer. Liep hij de vorige keer terug, nu liep hij heen. Het kratje stond bovenop een rode Dirk-tas die weer op het geraamte van een boodschappentrolley stond. Hij trok het geraamte op twee wielen met de rode Dirk en de gele Heineken achter zich aan en ging bij wijnhandel Les Brown naar binnen. Ik verlegde mijn koers en botste bijna tegen de man op toen hij de wijnhandel weer uitkwam. Zijn trolley stond binnen tegen een stapel wijndozen. Ik verlegde mijn blik naar de man: hoogbejaard en mager, een grijze pantalon rondom zijn dunne, licht naar buiten gekromde benen, daarboven een korte zwarte herenmantel. Zijn haren waren wit en dun, maar nog redelijk verdeeld over zijn schedel, die licht naar voren helde. Hij stak met een licht hippende tred – de benen iets te hoog opgetrokken en dan met kleine stapjes weer neergezet – de rijbaan over naar de tramhalte, kruiste de rails, ging verder over de volgende rijbaan en aan de andere kant de paar trapjes af naar het trottoir waaraan drie kroegen op rij. Bij de meest linkse stapte hij naar binnen. De AIVD zou een goeie aan me hebben. Bij Mario’s zat de veel te dikke mevrouw met de geblondeerde haren op de buitenbank te roken. Ze zit daar iedere week.

Ik zei, met de feestelijke boekenbonnen en envelopjes in mijn hand, dat ik weer mooie boeken kon gaan kopen. ‘Je kunt er beter zelf met eentje komen,’ zei mijn tante ad rem. Een goede vriend appte me een citaat van Cicero, dat hij tegenkwam in De dictator van Robert Harris. ‘Wat vermijdt men een hoop problemen als men weigert iets te maken te hebben met de grijze massa. Geen beroep hebben, zijn tijd wijden aan de letteren is het mooiste ter wereld.’ Het was allemaal waar.