Ik stond op de trap, ik moest nog drie treden en dan was ik op het bordes, maar het was druk, ik moest wachten tot de trein stil stond voor ik verder kon. Ik keek naar de benen van een meisje dat voor de deuren stond. Ze waren gehuld in een blauwe maillot van een dikte die op het randje zat van doorzichtig naar ondoorzichtig. Op haar linkerkuit, onder die maillot, zat een soort band,… lees meer >>
Ik zag David Sedaris. Hij sprak met Wim Brands. Brands vroeg naar zijn schrijverschap. Ik was blij dat er weer schrijvers op tv waren. Ik stelde mij voor dat een leerling-timmerman het ook fijn vindt om over de schouder van een ervaren timmerman mee te kunnen kijken. Kostte het schrijven hem moeite, vroeg Brands. Schrijven niet, zei Sedaris, hij was er op zijn twintigste mee begonnen. In een dagboek. Maar dat zijn schrijfsels die niemand… lees meer >>
Ik liep het perron op. Er klonk harde uitgaansmuziek. Ik zag lampen afwisselend rood en groen licht stralen. Het kwam via het bovenste deel van de ramen dat niet was afgeplakt. Daaronder stond: wachtkamer derde klas, wachtkamer tweede klas. Ik zei tegen de vrouw met wie ik was en die straks aan de andere kant van die hedendaagse disco de trein naar Amsterdam zou nemen: zullen we even gaan dansen? Ze glimlachte. Ze moest nog… lees meer >>
Ik rende de straat uit en dacht aan de jongen die vorige week bij de lezing van Stefan Hertmans achter mij zat. Hij zei: ‘Ik ben geen uitblinker, maar ook niet slecht. Op de middelbare school las ik wat ik moest lezen en nu op de Universiteit voor Humanistiek doe ik dat ook. Negentig procent van wat hier gezegd wordt gaat langs me heen. Ik ken de werelden niet die worden opgeroepen, omdat ik de… lees meer >>
Ik trok de deur dicht en sloeg rechtsaf. In het slop tussen het huis met HOME boven de voordeur en de tuin met de enorme struik die bijna de helft van het slop overwoekert duwde de overbuurvrouw tegen een volle Albert Heijnkar. Ze kwam niet vooruit. ‘Lukt het niet?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei ze. ‘Ik dwaal rond, het gaat niet goed. Ik praat in mezelf, ik praat tegen anderen, ik kan niet ophouden met praten.’… lees meer >>
Ik zette het kopje op de statafel. Er zat dik wit tafellinnen omheen gespannen. Ik legde de plak gemarmerde cake op het witte tafelkleed. Het was altijd weer gedoe, de pauzes tijdens een lezing. Je bemachtigde een kop en schotel, bestudeerde de bewegingen van anderen voor de te kleine tafel, je volgde de kan met heet water, reikte op het juiste moment, stond dan met kop en schotel in de ene hand en de kan… lees meer >>
Ik luisterde naar mijn vriendin. Ze had radioactief zitten wezen in het ziekenhuis. Morgen ging een chirurg in haar borst snijden. En in een lymf en in een zenuw. Ze wist het al een paar maanden dat dit er aan zat te komen. Nu het zo dichtbij was zei ze: ik snap niet dat mensen vrijwillig en louter voor cosmetische redenen in zich laten snijden. Dolly Parton zou ooit over haar eigen verbouwingen gezegd hebben:… lees meer >>
