Ik zag het spartelende lijf van een onthoofde kip. Het viel op een houten vloer, het sprong af en toe op, kronkelde. Er was veel bloed. Ik zag die ontzielde kip niet echt, hij bewoog op een groot scherm. Dat scherm hing voor een enorme glaspartij dat uitzicht bood op een park en dat onderdeel was van een atrium waarmee het oude gebouw van het rijksmuseum in deze Europese hoofdstad flink was vergroot. De beelden… lees meer >>

Ik vroeg of er nog kaartjes waren. Het meisje in het hokje van de theaterkassa keek op van haar kookboek. Er waren nog kaarten. Ze wees op de plattegrond voor mijn neus waarop ik de plek kon uitzoeken. Ze had nog goede plaatsen op de parterre en het eerste balkon. Ik vroeg wat zij zou kiezen. Zij zou het balkon kiezen. Het decor is groot en diep, zei ze, op het balkon heb je meer… lees meer >>

Ik zat op rij tien, bij het raam. De stoelen voorin, voor het gordijntje, waren allemaal leeg. Ook de stoelen verderop, achter rij twintig waren zo goed als leeg. Alleen de rijen rondom mij waren vol. We waren een prooi in een slangenlijf. Ik herinnerde mij de tijd dat een grondstewardess er plezier in had je bij het inchecken betere plaatsen te geven. Het toestel is lang niet vol, zei ze dan. En dan zat… lees meer >>

Ik pakte wat spullen. Het belangrijkste om aan te denken was tegenwoordig de elektronica. Opladers en zo. Er mocht twaalf kilo in de handbagage. De kleren inclusief de koffer wogen niet meer dan vijf. Ik plugde het fototoestel aan mijn laptop, zette alle foto’s over van het geheugenkaartje, maakte van mijn harde schijf een kopie en drukte op het fototoestel op de knop ‘Alles wissen’. Vroeger wist je niet zeker wat er op het rolletje… lees meer >>

Ik kwam bij Oostplein boven de grond, het bord met de foto’s van de gezochte overvallers was weg. De falafelkar stond er wel, het smeekte om  een nieuw verfje. De duiven waren er ook, de scholieren van het college iets verderop nog niet. Een van de vrouwen voor mij bij Renate zei dat ze volgende week niet kon, dat ze dan in Spanje zat. ‘Lekker,’ zei Renate. Het was zo iets dat je automatisch zegt,… lees meer >>

Ik liet de Sydneybrug links liggen, fietste een stukje over de Dirk Smitskade langs de startposities van de twee kilometer lange maagdelijke roeibaan, nam toen de Bejingbrug en zette mijn fiets tegen een roodwit verkeershek. Op de nieuwe afmeersteiger van metaal en kunststof deed ik mijn blauwe gympen uit, trok ik de kniebeschermers over mijn voeten omhoog tot ze goed zaten en stak ik mijn voeten in de K2 skeelers. Het was misschien wel twee… lees meer >>

Ik stopte voor een verkeerslicht. Een jongen van een jaar of zeven had op het knopje gedrukt, het oranje knipperende licht voor mij was rood geworden en nu rolschaatste hij de drukke Koninginneweg over, hij had iets in zijn hand, het was donkerbruin, ik dacht dat het een knuffelbeer was, vond het vertederend. Toen ik weer verder mocht en ik nog even naar links keek, waar die jongen schaatste, zag ik dat het donkerbruine schoenen… lees meer >>