Ik legde de foto op de glasplaat, liep terug naar mijn laptop en hoopte dat de twee apparaten elkaar gevonden hadden. Ik wachtte. Het was een heel gewoon kiekje. Twee ouders, de levensklus geklaard, vooraan in het midden, naast hen de twee oudsten. Waarop de vier zitten gaat schuil achter zondagse kleding, knieën, schouders en dijen die elkaar voorzichtig raken. Daarachter, staand, drie schoondochters, twee zonen en een schoonzoon. Ze staan om en om, de… lees meer >>
Ik zag Vlaamse meesters, het waren er veel, ik liep er snel langs. Bij het doek van een Hollandse meester hield ik stil. Was dit nu chauvinisme? Eerlijk gezegd was het de groep Koreanen, of waren het Japanners?, in een halve maan voor de Hollandse meester die mijn aandacht trok. Een kleine vrouw sprak in een microfoontje dat uit haar koltrui oprees en haar mond zocht. Van haar woorden kon ik geen soep koken. En… lees meer >>
Ik keek naar twee paar knieën. De knieën waren gehuld in iets donkerder dan vleeskleurige panty’s. Verder naar boven kwam een mosterdkleurig rokje bij de een en een grijs gemeleerd rokje bij de ander. Nette rokjes. Ik dacht aan de scholen in de buurt en een stad verderop waar je zulke nette rokjes veel zag. Maar het kon ook gewoon mode zijn. Zoals ik al een paar jongens had gezien met opgerolde broekspijpen en blote… lees meer >>
Ik had glazen vol geschonken, veel witte wijn, een paar vroegen om zoet, maar er was alleen droge en dat bleek dan ook goed, verse tomatensoep met een gebakken kwarteleitje erin uitgeserveerd, gekookte eieren op tafel gezet, en broodmandjes, roze kwarktaart met aardbeien rondgedeeld, en tot slot thee en koffie ingeschonken. Er waren veertig ouderen, de meesten alleenstaand. Bij binnenkomst had iedereen aan een mevrouw met een prachtige paarse bril negen euro betaald. De vrouw… lees meer >>
Ik las dat ik in 2050 misschien rente aan het betalen ben aan de emir van Katar, zoals mensen in de negentiende eeuw pacht betaalden aan grootgrondbezitters. En dat die negentiende eeuw de glorietijd was voor schrijvers als Jane Austen en Honoré de Balzac die de misstanden van de extreem ongelijke negentiende-eeuwse samenleving in hun romans gebruikten. En nu twijfelde ik of ik verdere ongelijkheid in de samenleving moest toejuichen, immers kans op dramatisch voer… lees meer >>
Ik besloot in bad te gaan liggen. Het kwam door de lucht, die was egaal grijs. Zwaargrijs. Ik luisterde nog even naar iemand die iets zei over Gabriel Garcia Marquez, draaide toen de radio uit en stapte in het warme water. Ik las de laatste honderdvijftig bladzijden van DroomNummerNegen. Toen het bijna twee uur was en ik de laatste zin – ‘En ik begin te hollen’ – had gelezen, zag ik de zon stralen in… lees meer >>
Ik zei dat ik voor vandaag een afspraak had om mijn fiets te laten nakijken en dat ik daar vijf minuten geleden aan dacht. Het was half drie. Op de deur van de werkplaats hing een briefje dat ze vanwege Goede Vrijdag om half vijf dichtgingen. De vrouw bij wie ik een week geleden de afspraak maakte, had gezegd: voor tienen brengen, dan is ie na vier uur klaar. De jongen in hetzelfde grijze poloshirt… lees meer >>
