Ik zag de aderen in mijn ogen en de zenuwen en de macula. Het kon evengoed een foto van Mars zijn met grillige stroompjes, maar omdat de vrouw die haar pen over het scherm bewoog een witte jas droeg en een kamer had op de afdeling oogheelkunde met apparatuur waarmee ze in mijn ogen keek, geloofde ik haar. Tegen de assistente, die nare druppels in mijn ogen probeerde te krijgen die ik er onmiddellijk uithuilde,… lees meer >>
Ik begreep dat het tv-programma Zembla had blootgelegd dat de Belastingdienst miljarden euro’s niet int. Naar verluid omdat de politiek het volk nu eenmaal een slanke overheid met weinig ambtenaren had beloofd. Veel kiezersbeloftes worden al in de nacht na de verkiezingsdag gebroken, maar deze kennelijk niet. Wat niet veel gewone mensen weten is dat de doe-het-zelf samenleving voor mensen met veel geld al jaren bestaat, ver voor de regering die woorden een jaar geleden… lees meer >>
Ik stond bij een bushalte met een elektronisch kastje aan een paal waarop ik las dat het nog twee minuten duurde tot de bus kwam. Een man op een grasmaaier reed langs, het was dezelfde man als vorige week. Vorige week deed dat kastje het trouwens niet, maar voor de komst van de bus maakte dat toen niks uit. De man droeg oranje gehoorbeschermers, zijn rechterarm leunde op de grote wielkast, hij liet zijn rechterhand,… lees meer >>
Ik vroeg de man met de rood-met-blauwe-en-witte-streepjes stropdas waar hij vandaan kwam. Hoevelaken, zei hij, in het midden van het land. Van de fileberichten, zei ik. De bruid kende hij al vanaf dat ze een klein meisje was. Hij was vrachtwagenchauffeur. Had van alles vervoerd en nu vooral bouwmaterialen. Hij had een speciale kraan op zijn vrachtwagen waarmee hij de bouwspullen tot in het hoogste grachtenpand in Amsterdam via het raam kon afleveren. Scheelt sjouwen,… lees meer >>
Ik zei tegen het meisje met het bijna witte haar dat ze fantastisch schommelde. Ik zei het niet zomaar, ze had de slag gewoon goed te pakken: gestrekte benen als ze naar voren kwam, gebogen benen onder het zitje als ze achteruit ging, stevig trekkende handen aan de zwarte touwen. Ze durfde alleen nog niet achterover te hangen, maar dat kwam vanzelf, ze was nog een peuter. Ik wist het Engelse woord voor schommel niet… lees meer >>
Ik vroeg waar ze vandaan kwamen, de werklui met hun schoppen en kraantjes en t-shirts zonder bedrijfslogo’s. Ze noemden dorpen in mijn geboortestreek. Ik dacht het al aan uw accent te horen, zei ik tegen de man met de zangerige piepstem en weinig voortanden. Hij droeg een vuile driekwart sportbroek die zijn kuiten bloot liet. Een hippe onderbroek met witte letters in de brede wijnrode band en figuurtjes in de stof piepte er bovenuit, maar… lees meer >>
Ik zag misschien wel het beste toneel van mijn leven. 300 el x 50 el x 30 el van het Vlaamse collectief FC Bergman. Volgens R sloeg de titel op de afmetingen van de ark van Noach en na afloop las ik dat het ging over een dorp in de ban van de angst voor een naderende zondvloed. Dat wist ik vooraf niet, en dat hoefde ook niet. Op het toneel stonden zes huisjes in… lees meer >>
