Ik had geen zin en dus maakte ik zin. Ik stapte naar buiten, de buurman van de buurman stond op een trap met een zaag in zijn hand naast een flink geknotte boom. Hij zei: zo, lekker even rennen? Ik mompelde wat over de zon, de belofte van lente. Daarom stond hij op een trap in de tuin, zei hij. Ik neem me vaak voor de ronde andersom te rennen, ik doe het nooit. De… lees meer >>
Ik had donderdag al iets voor valentijn gekregen, de schenker zei: beter dat je er thuis niks over zegt, ik knikte instemmend, het leek me een kleine moeite, en sleepte de enorme roze doos naar huis. Nu was de dag daar. In de groentezaak met (op de groenteboer na) louter vrouwelijke medewerkers waren de toonbank en de lucht zwanger van rozenblaadjes, chocoladezoenen, liefdesrode slingers en hartjesbonbons, en was er opgewonden gespeculeer over de kennelijk rijke stroom… lees meer >>
Ik had nog nooit echt nagedacht over hoe het is als een kind eerder sterft dan zijn ouders. Tot 1982. Toen wees mijn opa me op de onnatuurlijkheid en onbevattelijkheid ervan, hij zei: er is niet eens een woord voor. Nu vond ik het ook geen pretje om halfwees te zijn geworden, en ik geloof niet dat mijn vader ooit zijn weduwnaarschap echt heeft kunnen accepteren, maar mijn opa had gelijk. Toen zijn dochter overleed bleef… lees meer >>
Ik bezocht Simon Lévelt voor het eerst in Den Haag. Het was de dag na de tv-uitzending waarin de Keuringsdienst van Waarde onthulde dat Lipton suiker in zijn thee gebruikt om aroma’s aan te binden en dat niet op de verpakking vermeldt. In de Haagse theezaak stond een behulpzame jonge vrouw met kennis van zaken die me aan twintig groene, witte en kruidentheeën liet snuffelen, me inwijdde in de verschillende watertemperaturen van het theezetproces en… lees meer >>
Ik zag een jongen met rode wangen, een grote muts en een zwart t-shirt met korte mouwen over een blauw t-shirt met lange mouwen op een donkergrijze joggingbroek wachten tot het licht groen werd en hij verder kon rennen. Iets verderop fietste een jongen met blote enkels: korte sokjes in zijn nette zwarte schoenen, de pijpen van zijn nette spijkerbroek een stukje omgeslagen. Mode is lijden, had een kledingmodel mij ooit toevertrouwd. Bij het ziekenhuis… lees meer >>
Ik fietste over het John Bruijnzeelpad. Het slingerde langs een plas en door een park in een wijk die ik gebouwd had zien worden. Ik kende noch het pad noch mijn naamgenoot. Johnny, zoals het Stadsarchief hem liefdevol noemde, was milieuactivist geweest, en een actieve bewoner in mijn deelgemeente. Johnny was dood, de deelgemeente trouwens ook. Iets verderop, onder de snelweg door, begon de Lucy Vuylstekeweg. Volgens Parlement & Politiek was Lucy een vriendelijke Rotterdamse KVP-politica.… lees meer >>
Ik rende langs de naamgever van mijn stad. De veenrivier, ingeklemd tussen twee dijken, reikte een stuk hoger dan de weilanden aan de andere kant van de dijk, waar paarden en ganzen graasden, die weer iets hoger lagen dan de weilanden daarachter die weer hoger lagen dan de bebouwing. Omdat ik het gewend ben, aan dat onderaan de trap wonen, terwijl bovenaan een enorme badkuip vol water staat, doe ik of het normaal is, maar… lees meer >>
