Ik ontvelde twee perziken, van de zeven die ik gisteren voor 2,50 euro had meegekregen van de groentevriend. ‘Wel vandaag of morgen opeten,’ zei hij. Daarna strikte ik de knalroze veters van mijn renschoenen. Ik weet nog dat de verkoopster zei: let niet op de kleur, maar ik denk dat deze het beste passen bij jouw voet en hoe je rent. Ze had een goed oog. Voor mijn doen ging ik vroeg op pad. Op… lees meer >>
Ik stopte Spoetnikliefde van Haruki Murakami in mijn tas. De logés van een week geleden, die in Japan waren geweest, hadden het me gegeven. ‘Een totaal andere leeservaring dan westerse literatuur,’ zeiden ze. Ik was blij met het boek en benieuwd. Ik liep naar de metro en onderbrak het lezen een paar keer: om over te stappen, om een snuffelmarkt te bezoeken, waar ik boeken kocht, en poffertjes, en waar R aan de slag was. Een… lees meer >>
Ik had de huishoudtrap met acht treden en een werkplankje/bakje bovenop gekocht op een ochtend dat ik in de hoge kamer voort wilde met de werkzaamheden aan de zelf ontworpen wandkast die een gesloten front ging vormen van muur tot muur en van vloer tot plafond. Met de oude trap met vier treden kwam ik tientallen centimeters tekort. Een goede twee weken gebruikte ik de nieuwe trap van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat,… lees meer >>
Ik schudde de hand van de vriendin van de vriend. ‘Je hebt mij natuurlijk alleen maar zonder vriendin gekend,’ zei hij. Ik knikte. De vriendin kende de vriend al zeker twintig jaar, ze woonden in dezelfde stad, kwamen in dezelfde kroegen. In eentje werkte ze, om geld te verdienen voor haar eigenlijke zijn, schilderen. Ze had ook een volkstuin. Van schilderen kwam de laatste tijd niet veel, zei ze. Ik vroeg hoe haar wereld werkte,… lees meer >>
Ik zat op de tweede rij. Voor mij allemaal mannen in pakken van middelbaar tot ver daar voorbij. Toen Polly Anna opkwam, die volgens de dagvoorzitter door Giel Beelen tot hét talent van 2015 was gebombardeerd, draaiden alle hoofden op de eerste rij naar rechts, het zaallicht doofde, en ik kon alleen maar denken dat al die mannen voor mij aan maar een ding konden denken. Daarna ging het zaallicht iets omhoog en vertelde de… lees meer >>
Ik stond voor een klein raadsel. Het begon met de blog van de Nederlandse schrijver die in New York woont. Een emigrant in feite, zelf zoon van immigranten (of emigranten, het is maar vanaf welke kant je kijkt): zijn Duits-joodse vader overleefde de oorlog op veertig onderduikadressen in Berlijn; zijn moeder belandde bij toeval in Nederland, nadat de boot waarop ze met andere Duits-joodse vluchtelingen in 1939 vluchtte door Cuba en de Verenigde Staten werd… lees meer >>
Ik koos onder, vond een vrij tweezitje, voor mij drie meiden in een vierzitje, ze spraken hard, eentje maakte met haar telefoon een filmpje van de vrouw schuin tegenover haar aan de andere kant van het gangpad, de meiden deden alsof ze iets bekeken en dat deden ze ook, ze bekeken een vrouw die onzeker was over wat er aan de andere kant van dat gangpad gebeurde, de meiden zeiden er dingen bij als: ‘die… lees meer >>
