De witte druiven waren ondanks al het krenten niet heel groot geworden, wel zacht en zoet, een deel was al aan het verschrompelen. De witte beslagkom was snel vol, ik haalde het grote vergiet. De blauwe druiven waren eerder tot wasdom gekomen, maar nu tijdens de oogst niet veel groter dan de witte, deels omdat ze alweer veel vocht verloren hadden. Bij de blauwe zag je dat minder goed, ik voelde het des te beter.… lees meer >>
‘Orthodyfenylfenol,’ zei ik. Ik toonde de groentevriend de website op mijn telefoon. Eergisteren hadden we het over gassen en schimmelwerende middelen gehad. Ik had laatst kaki’s meegekregen, maar ik was afgehaakt op het vreemde smaakje. De groentevriend zei dat dat vroeger niet zo was. Kaki’s laten net als spinazie dat stroeve achter op je tanden. Vanwege de tannines. Sinds het met een of ander middel wordt behandeld, is dat wrange weg. Maar sindsdien dus dat… lees meer >>
Ik had The Catcher in the Rye aan mijn nichtje moeten meegeven – ze kwam om raad, liep twintig weken achter op school, niet eens haar verdienste, maar een gesneefde stage, en zij nu met de moed diep in de schoenen –, maar ik moest nog 25 bladzijden. En juist in die laatste drie hoofdstukken komt alles samen wat de schrijver J.D. Salinger misschien vooral zichzelf wilde voorhouden en daarvoor zijn voor de zoveelste keer… lees meer >>
Het meisje zoog de duim stevig haar mond in, die kreeg je er niet zomaar uit. Ik haalde een boek uit mijn tas, trok gekke grimassen. De metro stond nu helemaal stil. Het meisje draaide zich van mij weg, tikte met haar vrije hand op de arm van de vrouw naast haar, wees naar een tas, de vrouw diepte iets op, ik wist al precies wat er ging gebeuren. Het meisje draaide zich weer naar… lees meer >>
Ik stopte mijn rugzak in de fietstas, een kauw landde op een tak en pikte wat aan een sierappel van de buurvrouw op nog geen meter van mijn hoofd. De buurvrouw was niet thuis. Ik fietste naar de Rusthoflaan, bekeek mooie nieuwe winkelpuien, fietste met de oud-collega van mijn zus een rondje om de katholieke begraafplaats, vertelde in Croos, dat ooit een bruisende plek zal zijn, wat ik wist over uitvaarten in de VS en… lees meer >>
De blaadjes op de vluchtstrook leken in het strijklicht van de herfstzon grote druppels glas. Een man had zijn zwarte bus in het gras naast de vluchtstrook geparkeerd, hij liep naar de voorkant, in mijn achteruitkijkspiegel zag ik nog net hoe hij zijn gulp openritste. Boete: honderd zoveel euro. Bij welke prijs en pakkans zouden mensen liever in hun broek plassen? Ik bleef een tijdje achter een lichtblauwe Ford Taunus hangen. De letters Taunus vulden… lees meer >>
Op de hielen gezeten door de aanstormende jeugd (de latere Nobelprijswinnaar Knut Hamsun bijvoorbeeld) komt de Noorse toneelschrijver Henrik Ibsen in 1892 met het stuk Bygmester Solness. Hij is dan 64. De zaal was halfvol, het toneel strak met twaalf witte tafels en acht tl-armaturen erboven. Mark Rietman is de bouwmeester in midlifecrisis – die term zal Ibsen vreemd zijn geweest, maar de toestand niet en Ibsen laat zien dat die universeel is –, Rietman… lees meer >>
