De buurvrouw en haar dochter. Ik zwaai. Twee paar gestrekte armen leunen op de handvatten, de ruggen in dezelfde hoek ten opzichte van de heupen, licht voorover, allebei een rieten mand aan het fietsstuur, allebei heel erg bruin, als van een knapperig gebraden gehaktbal, allebei de lange haren achterover en bij elkaar gehouden onder een clip op het achterhoofd. De NCRV had ooit een programma: Zo vader zo zoon. Mijn ouders keken er graag naar.… lees meer >>

Stof. Een wolk met een doorsnede van ongeveer acht meter boven een akker verraadt waar de machine bezig is. Vanaf de snelweg zie ik de eersten. Ik verlaat de snelweg, draai een tweebaansweg op, sla af naar een dorpsdijk, draai dan een smalle landweg in. Ik stel me voor hoe ik al die verschillende namen voor een weg aan Z zou uitleggen. ‘Nederland heeft zoveel woorden voor hetzelfde!’ De machine dorst bij stee. Ik parkeer… lees meer >>

De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera speelt zich af tegen het decor van het naoorlogse Tsjecho-Slowakije, voor, tijdens en vooral na (het bloedig neerslaan van) de Praagse lente, 1968. De verteller van het verhaal stelt: ‘Wie denkt dat de communistische regimes in Midden-Europa uitsluitend het werk van misdadigers zijn, ontgaat de essentiële waarheid: niet misdadigers creëerden die misdadige regimes, maar enthousiastelingen, in de overtuiging dat ze de enige weg hebben ontdekt die naar… lees meer >>

De vorige keer niks, nu vier huizen met ’te koop’-borden. Aan de niet-Rotterdamse kant van het water. Grote huizen, vrijstaande huizen, twee oud, twee jong. In het huis waar al heel langs niks meer lijkt te gebeuren – geen nieuw zand onder de verzakte tegels, geen frisse lap over de vette ramen, geen nieuwe geraniums in de bloembakken – staat voor het achterraam een bed met een papegaai erboven. Als daar een ’te koop’-bord verschijnt,… lees meer >>

Bramen. Ik plukte er vijf, zes. Toen ik de plant ooit kocht claimde het etiket ‘doornloos’. Inmiddels blijven de takken aan mijn handen haken als ik oogst. De eerste gladiool bekent kleur: dieppaars. Nog nooit zijn alle zeven bollen – vijf in een pot, twee in een border – tot bloei gekomen. Wie weet dit jaar. Bij die ene rijpe framboos net voor de vakantie is het tot nu toe gebleven. Al zit er nieuwe… lees meer >>

Vijftien moest het vochtpercentage inmiddels zijn. Vroeger was zestien ook goed. ‘Iets met Europa,’ zei mijn broer, ‘regels die gelijk getrokken zijn.’ In mijn jeugd had ik regelmatig gemonsterd. Dan bracht mijn vader of mijn oom of mijn broer een oud conservenblik vol net geoogste tarwekorrels en schepte ik met een oude lepel net zoveel korrels op het grijze schaaltje tot het gewicht waaraan het schaaltje hing horizontaal bleef. Dan liet ik de korrels van… lees meer >>

In De Groene Amsterdammer van deze week haalt Casper Thomas het onlangs verschenen McKinsey-rapport Poorer than Their Parents? A New Perspective on Income Inequality aan. Tussen 2005 en 2014* ging 65 tot 70 procent van de burgers in westerse landen er in reëel inkomen op achteruit. Tussen 1993 en 2005* was dat minder dan 2 procent. Een week eerder wees de Britse hoogleraar en journalist Anatol Lieven in hetzelfde tijdschrift erop dat de opkomst van… lees meer >>