Mijn voeten veerden op een zacht tapijt van rode elzenkatjes. De schapen die gisteren nog helemaal vooraan liepen, graasden nu rond de grootste van de twee plassen in de kleine polder. Het meisje met de halflange bruine haren aan de andere kant van de weg had een zwart krat voorop haar fiets, de blonde jongen naast haar was eigenlijk te groot voor de oude damesfiets. Zij zei iets waar hij heel erg om moest lachen, ze… lees meer >>

Op de donderdag dat mijn zwager vijfenzestig was geworden om kwart over elf ’s avonds waren ze met een autootje en een warmtecamera door de wijk gereden en nu kon ik de foto’s gaan bekijken. Google Street View was ook al minstens twee keer door de straat gereden: eerst was er die oude foto, die allang niet meer klopte en nu was er een nieuwere foto met de toen nog prille, nieuwe tuin die ook… lees meer >>

Er zijn schrijvers die internet van hun computer slopen of naar wifi-loze eilanden reizen, en ik ga niet ontkennen dat ik daar ook van heb gedroomd, maar inmiddels werkt het aanklikken van de optie ‘Schakel Wi-Fi uit’ onder de pizzapunt met de vier gekromde streepjes ook prima. Toen ik na een paar dagen de optie weer inschakelde was er direct veel werk te doen. Amnesty had een spoedactie voor de vrijlating van drie veroordeelde Indonesische… lees meer >>

De ochtend nadat ik mijn eerste roman had voltooid scande een mri mijn hersenen. Arnon Grunberg had delen van Het bestand geschreven met een badmuts vol plakkers en elektroden op, een experiment dat uitgebreid was geanalyseerd en gepresenteerd en waarbij ik een hapje kalfshersenen had gegeten. Werd mijn roman een succes, en ik als schrijver, dan kon een biograaf later in ieder geval de mri-beelden bij het Erasmus opvragen. Voorbereid zijn, dat moest je in… lees meer >>

Het is altijd lastig om te zeggen of ik de hogedrukspuit eerst hoorde of eerst zag. De perrontegels waren nat en de kleine man met de grijze sik – hij deed me denken aan een oude Chinees uit een documentaire over het Chinese platteland – verzette het groene apparaat een stukje en veegde met zijn laars het zwarte elektriciteitssnoer naar de gele slang. Zijn collega die de spuit in handen had, deed me juist weer… lees meer >>

Het was maar goed dat ik eerst in Boymans naar surrealistische kunst had gekeken, bijvoorbeeld Man Ray’s Cadeau: een gietijzeren strijkijzer met op het strijkvlak veertien koperen spijkers geplakt in een rechte lijn. In de Hartmansstraat en 0p de Westblaak lag nog hier en daar een verbogen dranghek, maar verder was het strijdtoneel weer zoals altijd wanneer er geen voorstelling was. Grijze stoeptegels, een fietspad, de bioscoop die er ondanks allerlei plannen nog altijd zit, de… lees meer >>

Maandag had ik al over de kudde willen schrijven en dinsdag ook. Nu liepen de schapen iets verder van de weg, waarschijnlijk waren ze verweid en lag er een sloot in het weiland die ik vanaf de weg niet kon zien. Er waren schapen met zwarte koppen en poten, schapen met witte koppen en poten en een paar schapen met een voskleurige kop en poten. Hun winterjassen waren al een tijdje uit, bij sommigen zag… lees meer >>