Ik grijnsde mijn voortanden bloot. ‘Wat vind je zelf?’ vroeg de tandarts. ‘Ik denk nog één keer,’ zei ik. ‘De eerste keer veranderde er veel, de tweede keer weinig.’ ‘Het is net als met blonderen,’ zei de tandarts, ‘de ene keer pakt het beter dan de andere keer.’ Ik vertelde hem over de kapster die mij ooit vertelde dat als de boel gigantisch verprutst was, je altijd nog zwart kon verven. Zwart kon altijd. ‘Zwart,’… lees meer >>

Iedereen verkneukelt zich deze dagen aan de grote misdaad. Het is fijn kneukelen als de grote boef achter de tralies zit en je zelf lichtjaren verwijderd bent van de cirkel van slachtoffers. Televisie, internet en kranten voeren iedere dag nieuwe brokjes met wat de een zegt, wat de ander ontkent, wat de ander zegt, wat de een ontkent. Maar voor je eigen, dagelijkse leven heb je er niks aan. Daarvoor moet je literatuur lezen. In Krimp… lees meer >>

Het zit ‘m in het internet. Nee het zit erin dat je de boel iedere seconde kunt aanpassen. Nee, het zit ‘m erin dat de manier waarop wetten worden uitgevoerd de gemiddelde politicus geen snars interesseert. Dat doet iets met onze zorgvuldigheid. Maakte je in de prehistorie een folder, een overheidsfolder met informatie waar minstens een deel van een mensenleven vanaf hing, een folder die zeker twee jaar mee moest, misschien wel vier jaar tot… lees meer >>

Z bracht injera, brood uit het oosten van Afrika in de vorm van dikke pannenkoeken die zij zelf bakt. Haar wangen waren koud, de winter sloeg uit haar warmste winterjas. Ze had twee keer de bel ingedrukt. Ze hoefde geen thee, niks te eten, ze had al gegeten na een dag school, ze moest weer verder, het was al bijna zeven uur, nog even sporten in de sportschool, de beenoefeningen van Eddy, de beste fysiotherapeut… lees meer >>

De coördinator op de school van Z zei: er zijn mensen die de halve wereld over reizen om andere culturen te ontdekken. Zij hoefde nergens heen, op deze school trokken alle culturen aan haar voorbij, ze kon geen mooiere baan bedenken. Ik snapte haar. Ik bleek vroeger iedere dag langs het geboortehuis van haar man gefietst te hebben. Sterker nog: ik kon de naam van zijn broer die iedere dag op hetzelfde tijdstip heel hard… lees meer >>

Herman van der Zandt presenteerde op 1 februari de herdenking van de Watersnoodramp. 65 jaar geleden, zei hij. Mijn ouders, twintig en zesentwintig jaar oud, waren net een maand getrouwd. Er was iemand over de dijk gekomen op een fiets, die had op de deur gebonsd, of op de ramen, geroepen dat het water eraan kwam. Het was midden in de nacht. Mijn oom en tante woonden in een houten huis op de tuin en… lees meer >>

Ik schreef een kort verhaal waarvan ik wist dat ik het nooit zou publiceren zolang mensen de werkelijkheid voor fictie houden en fictie voor de werkelijkheid. Ik belde met een crowdfundplatform omdat ik graag wilde investeren in de nieuwe kaasmakerij van de familie Ten Dam maar het geld niet op mijn betaalrekening had staan. (Ik denk dat ik met weinig geld op mijn rekening de schade beperk houd als iemand mij met geweld mijn pas… lees meer >>