Binnen een mum van tijd stonden er acht reacties op de Grundig Noblesse 22323 radio in het Berichtendeel van Marktplaats. De geïnteresseerden zeiden niet dat ze belangstelling hadden, nee, ze schreven allemaal iets in de trant van: ‘Ik kan ‘m morgenmiddag komen ophalen’, of, ‘Kan ik vanavond langskomen?’ Iedere markt heeft zijn eigen taal. ‘Gratis afhalen’ op Marktplaats betekent: de aanbieder wil er snel vanaf, de belangstellenden faciliteren dat. Maurizio had het snelst gereageerd, dus Maurizio kreeg als eerste de kans. R zei: je moet de anderen niet afschrijven voordat Maurizio daadwerkelijk is geweest, de reacties zijn niet altijd betrouwbaar.
Maurizio kwam op het afgesproken tijdstip. Hij was met de fiets. Boven zijn voorwiel had hij van twee plankjes een kloeke bagagedrager gebouwd. Ik overhandigde hem de radio, vroeg wat hij ermee ging doen. ‘Voor de onderdelen,’ zei hij. Hij nam de radio in zijn armen en liep naar zijn fiets die hij tegen de lantaarnpaal schuin voor ons huis had gezet. Het regende. ‘Wil je een tas?’ riep ik. Maurizio had de radio op zijn achterbagagedrager gezet, schudde rustig zijn hoofd en haalde een zwarte tas tevoorschijn. Het regende flink. ‘Wil je niet even hier?’ Ik gebaarde naar de groene container vlak bij me waar het balkon boven zat. Maurizio glimlachte kalm, ging verder met de tas. Maurizio was iemand die niet nat werd.
Ondertussen was het zilver schoon, en was het tijd voor de foto’s. Ik snap de aarzeling van de middenstander – die zijn leven lang gewend is geweest om zijn waren mooi uit te stallen in een met dure huurpenningen betaalde winkel – om een webshop te beginnen. Verkoop via het internet vereist op zijn minst een studiootje waar de waren van alle kanten perfect gefotografeerd kunnen worden, vraagt dus ook om een goede camera, vereist verder goede teksten en het overtypen van allerhande informatie die je in de winkel gewoon uit de doos vist. Om nog maar te zwijgen over de kennis die een perfect functionerende internetshop vereist. En ook al was Marktplaats een gezellige tweedehands amateurplek, zelf nam ik advertenties met mistige of omgekeerde foto’s niet serieus. Dus prutste ik met een wit gordijn waarop en waartegen ik de cassettes en lepels en vorken en messen en lepeltjes en gebaksscheppen zo professioneel mogelijk uitstalde, en begon ik te fotograferen.
Dan waren er nog de keurmerken op de achterzijde van het bestek. Bij het Gero Zilvium Noble 618 was het niet moeilijk, daarvan had ik een folder, daarover kon ik de informatie makkelijk vinden op internet. Maar er waren oudere doosjes, rijk versierde vleesvorken, theelepeltjes, een complete theegarnituur met moeilijk leesbare merktekens, een gebaksschep. Ik hanneste er met mijn telefooncamera boven, maakte foto’s, waarop ik vervolgens inzoomde. Waar was mijn vaders loep? Waarom was ik uitgerekend dat voorwerp bij het opruimen van zijn spullen nog niet tegengekomen?
Ik leerde snel. In de donkerblauwe cassette met een compleet strak vormgegeven theegarnituur – twaalf lepeltjes, één suikerschep, één theeschep – trof ik op de stelen jaartekens aan, een W (1931), een X (1932), verder een kop die van Minerva bleek met een M erin dat waarborgkantoor Schoonhoven betekende; dan was er nog een lopende leeuw met een 2 onder zijn buik wat stond voor tweede gehalte zilver 835/1000, en met veel moeite ontcijferde ik de letters WAP: Weduwe A. Pluut. De Pluuts waren een zilversmedenfamilie te Schoonhoven. Arie Pluut was de eerste die zich er in 1828 vestigde. De Pluuts heetten eigenlijk ‘Polut’ las ik op een zilvermerkenwebsite, het waren gevluchte Franse Hugenoten.
Op de stelen van de twaalf theelepeltjes en twaalf likeurlepeltjes in de rode doos van de juweliersfirma A. Ghijben te Tilburg zaten alleen zwaardjes. De likeurlepeltjes droegen daarnaast het meesterteken GvW4 dat Gebroeders van Wezel uit Amsterdam betekent. De theelepeltjes hadden ook een meesterteken, vermoedelijk AM met tussen de A en de M een klodder, of was dat ook nog een letter? Hoe ik ook zocht, ik vond nergens het meesterteken AM met uitleg.
In het zwaardje moest nog een cijfer zitten, als teken van het zilvergehalte. Gebruik nooit een scherp voorwerp, las ik, als ik zo’n met zilverpoets vol gewreven merkje probeerde schoon te maken, gebruik de achterkant van een lucifer. Dat deed ik.