Bestek. Er was een 29-delige bestekcassette zonder messen, bestaande uit een soep-, een saus-, een groente- en een aardappellepel, zes tafelcouverts en zes dessertcouverts. Gewikkeld in dun winkelpapier en los in de cassette lagen verder nog zes grote couverts, zes kleine couverts, zes tafelmessen en drie vleesvorkjes. Alles van Gero Zilvium, model Noble 618. De cassette had, vermoedelijk begin jaren vijftig toen mijn ouders trouwden, 254,60 gulden gekost. Dat stond in de folder die ik tussen mijn vaders paperassen had gevonden.
De journalist Dick Wittenberg mocht onlangs meekijken met kinderen die het huis van hun overleden moeder opruimden. Die moeder was van dezelfde generatie als mijn ouders. Wittenberg schrijft dat deze vrouw op haar achttiende minder dan 50 bezittingen had, toen ze stierf waren dat er meer dan 10.000. Ook merkt hij op dat het bewaren van folders, handleidingen en aankoopbonnen van spullen die er allang niet meer zijn, typisch is voor die generatie.
Ik was ook veel handgeschreven aankoopbonnen en folders en handleidingen tegengekomen. De zes grote lepels en vorken kostten 89,40 gulden, de zes kleine lepels en vorken 80,40 gulden, de messen 52,80 gulden en de vleesvorkjes 16,45 gulden. Totaal 493,65 gulden. Een vorstelijk bezit, roemt de folder zo’n rijk uitgevoerde Gero Zilvium cassette. Het ontwerp waarvoor mijn ouders kozen was ‘een uitstekend voorbeeld van een model met het traditionele puntfilet dat altijd modern blijft’, waardoor ‘het sierlijke Noble tot een van de graag gekozen modellen’ behoort.
Dan waren er nog andere doosjes: eentje met twee vleesvorkjes, eentje met een taartschep, eentje met twaalf theelepeltjes en twaalf likeurlepeltjes, eentje met een theeschep annex theezeef. Ook dit bestek was verzilverd, maar ronduit klassiek met zwaar versierde stelen. Vermoedelijk kwam dit bij mijn grootouders van vaders kant vandaan zoals er wel meer spullen van die grootouders tussen de spullen van mijn vader waren opgedoken.
Hoe maak je zilver schoon als je niet wilt poetsen? Op internet stond een truc. Ik legde een stuk aluminiumfolie in een afwasteil, goot er kokend water op, deed er een schep baking soda bij en legde daarin het soms flink zwart aangeslagen bestek. Iedere vork en lepel moest contact maken met het aluminiumfolie. Zodra het zwart was weggetrokken moest ik het bestek keren.
Terwijl de scheikunde op het aanrecht zijn werk deed, bekeek ik op Marktplaats en op veilingsites of er handel was in vintage verzilverd bestek.