Ik had nog één knipbeurt op mijn knipkaart die tot eind 2020 geldig was, dus maakte ik begin december een afspraak bij de kapper voor 28 december. Daags na de december-persconferentie waarin het landsbestuur aankondigde het land voor de tweede keer op slot te doen en de kappers ook, belde de kapsalon om de afspraak af te zeggen. We maakten een nieuwe afspraak voor 25 januari. Toen kwam er een volgende persconferentie, opnieuw belde de kapsalon mij op om de afspraak af te zeggen, weer verzetten we de afspraak, nu naar 15 februari. In februari herhaalde de dans zich voor de derde keer. Persconferentie, belletje van de kapsalon, helaas, geen 15 februari, wilde ik een nieuwe afspraak voor 8 maart? Tuurlijk.
Nu lijkt het te gaan gebeuren. Als het weer zo mooi is als vandaag, ga ik op de fiets, peddel ik rustig de wijk uit, onder de nieuwe snelweg door – daar kan later nog wel een onderzoek naar komen, naar de overbodigheid en geldsmijterij en de natuurvernieling van die snelweg – dan langs het bos, het water over, de stad in, waar dingen veranderd zullen zijn, afgebroken, opgebouwd, verlegd. Dan tegenover het stadhuis het plein op met de potdichte terrassen, de winkelstraat in, tussen de potdichte belwinkel en de potdichte kledingwinkel de trap op naar de grote salon met de stoelen en spiegels heel ver uit elkaar, de vertrouwde gezichten met hun zachte handen en scharen. Bijpraten gaan we, aan mijn haar dat inmiddels lang is en op weg nog langer te worden, zullen we weinig werk hebben.