Matrassen

R ruimt de keukentafel leeg, ik doe hoezen om dekbedden. Er komen vrienden logeren. Het onderstel van de nieuwe slaapbank is er nog niet, daarom heb ik de nieuwe tweepersoonsmatras op de twee oude eenpersoonsmatrassen gelegd. Daar ligt ie al drie dagen, om zijn vorm te vinden nadat ik ‘m opgerold uit de vacuüm getrokken plastic zak heb gehaald. De vrienden brengen geschenken mee: bloemen en Michelle Obama’s Mijn verhaal. In de oven gaart een pompoenvenkellasagne. We kletsen bij, hoe gaat het met A’s ouders? Met die, met die? En met onszelf? Ook praten we over gewicht. A heeft veel gewicht verloren. En over ontspullen. Het kan niet anders. In de logeerkamer staat inmiddels een toren van negen mandarijnen- en sinaasappeldozen voor de bazaar. De vrienden zijn van plan wat bij te spullen in de vorm van een op maat gemaakte boekenkast. Dat begrijpen we volkomen. In hun huis en met zo’n grote collectie boeken hoort een statige boekenwand. Gaan de oude losse kasten dan weg? vraag ik. Dan is het netto resultaat nul. Ze houden erg van thee. Ik zet thee: eerst China Magnolia, daarna China Lung Ching. Ze prijzen de thee, ik zeg dat een zestienjarige vriend ze voor mijn verjaardag heeft uitgezocht. Ze prijzen de jonge vriend. De volgende ochtend zeggen ze dat de nieuwe matras heerlijk slaapt. We ontbijten met fruit en havermout en kerstbrood. Dan trekken ze weer verder op hun rondreis door hun vaderland. Overmorgen reizen ze terug naar waar ze nu wonen, zo’n zevenhonderd kilometer naar het oosten. ’s Middags rijden R en ik drie keer naar het milieupark. Eén keer met allemaal oude potten en rommel die in de loop der jaren in de ruimte onder het terras is beland, één keer met een oud terrasstoeltje en een van de matrassen die onder de nieuwe matras heeft gelegen. Op het milieupark is een speciale matrassencontainer. Als we terugkomen zeg ik: ‘Laten we die andere oude matras ook wegbrengen. Hoe vaak hebben we meer dan twee logées? Als het aan de hand is, kan die altijd nog op de bank.’ Het puzzelen hoe alles in de auto te krijgen is aangenaam, evenals de ritjes met de volgeladen en vervolgens lege wagen. Ik begin de gezichten van de mannen op het milieupark inmiddels te herkennen.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.