‘Nee,’ zei Manuela, ‘verhalen dat een klant is ontslagen, of dat van de vrouw van de klant het contract niet is verlengd, of dat ergens een heel bedrijf over de kop gaat, hadden we een paar jaar geleden, maar nu niet meer.’ Verder ging het zijn gangetje. Het zou nooit meer worden zoals het was, een kapsalon met op zaterdag twintig vrouw personeel. Maar dat hoefde ook niet. Haren moeten worden geknipt, dus mensen blijven komen. Wat wel was veranderd was het ‘nu’. ‘Mensen komen om vijf voor zes binnen en willen nú extensions of hun haren geverfd,’ zei Manuela, ‘dat zijn behandelingen van zeker vier uur. Het heeft geen zin om tot zeven uur open te blijven, want dan komen ze om vijf voor zeven binnen.’ Zulke ‘nu’-mensen liepen vervolgens gewoon naar de overkant. ‘Er zitten alleen hier al zeven kappers op een rij,’ zei Manuela, ‘keus genoeg.’ Wat ook minder werd, waren de vaste afspraken: mensen die direct na de knipbeurt de volgende afspraak vastlegden voor over vier of zes weken. Alleen vaste klanten op leeftijd deden dat nog. En ook het vroeg vollopen van de agenda voor de kerst was een uitstervend verschijnsel. ‘Niet dat het dan rustig zal zijn,’ zei Manuela, ‘maar mensen bedenken vandaag dat ze er morgen feestelijk uit willen zien.’ In het online boekingsysteem viel het mij op dat ik iedere vijf minuten als tijdstip voor mijn afspraak kon kiezen. ‘Krijg je dan niet veel gaten?’ vroeg ik. Nee dus, want al die gaten werden moeiteloos opgevuld met de binnenwandelende ‘nu’-mens.