Waterlelies in de vijver. Voor het eerst. Iedere dag nieuwe steeltjes met de kleur van bietensap die een strak opgerold blad boven water duwen, waarna zo’n rolletje langzaam open rolt om zich uiteindelijk neer te vlijen op het wateroppervlak. Gisteren zag ik op mijn wandeling voor het huis met de miniatuur-windmolen bloeiende waterlelies: tussen de grote bladeren witte bloemen met gele harten. Nu wil ik ook bloemen. Geduld. Links en rechts van de vijver staan agapanthussen, Afrikaanse lelies. Vorig najaar stopten de tuinmannen ze onder een dikke turfdeken en sinds anderhalve maand steken ze rechts hun frisse groen weer uit de aarde. Links bleef het stil en grijs. Ik stuurde de tuinman een fotootje. Wat dacht hij? Hij zou nieuwe bestellen. Maar zie daar. Weken na rechts ontwaken ook de linker lelies. Geduld. Met het leliegras is het precies andersom. Links schiet er al volop frisgroen slank blad uit de vier planten, rechts staan de plukken leliegras er zielig bij met hun verlepte blad van vorig jaar. Zal geduld helpen? De hosta’s die in de lage vaste bak ten prooi vielen aan slakken hebben daar in hun hoge bak geen last meer van. Vorig jaar stonden ze alleen maar te staan, dit jaar schieten er tussen de grote ribbelbladeren stengels omhoog waaraan wel twintig of dertig witte kelken per stengel. Geduld. De frambozenoogst is nog nooit zo vroeg en rijk geweest. O ja, van de week zomaar een reiger midden op de brug over het water in zo’n standbeeldachtige pose. Ook die had geduld gehad. In zijn bek bewoog iets, het leek op de salamander die ik dit jaar voor het eerst in de vijver zag. De kikkervisjes zwemmen al zeker twee maanden rond, maar kikkers willen ze nog niet worden. Geduld.