De tuinbaas was lange tijd afwezig op deze plek, maar vorige week zag ik haar weer. Ze had een bewogen jaar achter de rug, maar het ging goed. Alleen was er een probleempje met de software. Ze is de modernste vrouw die ik ken. Schuin onder haar sleutelbeen ligt een kastje. Als ze een scheppende yogabeweging maakt voelt ze dat kastje weleens onder of over een spier doorrollen. Voel maar, zei ze. Ik legde mijn hand op de huid tussen haar hals en borst. Ik durfde niet te duwen. Hardware. Ik dacht gelijk aan opensnijden en dat soort werk, maar nee, ze hoefde alleen maar terug naar het ziekenhuis waar ze iets boven dat kastje zouden houden en dan, floeperdefloep, pulseerden er nieuwe opdrachten en net iets andere ritmes rondom haar hart. ‘Wonder der techniek’ roepen we vandaag al snel, of nog liever ‘kunstmatige intelligentie’, maar ik prefereer het ouderwetse ‘wat zijn ze tegenwoordig toch knap’ uit de tijd van mijn ouders. Want dat is het natuurlijk. Een mens stelt vast dat de regels en algoritmes in het kastje van de tuinbaas niet helemaal goed werken, een mens besluit dat er bijgesteld moet worden, een mens beslist wat een beter programmaatje is, mensenvingers typen nieuwe algoritmes. Zelfs als een apparaat deze stappen zelf zet, is het een mens geweest die al deze beslismomenten erin heeft gestopt. Ooit iets gelezen over een apparaat dat uit zichzelf een pacemaker ontwikkelde, of een steunhart, of riolering begon aan te leggen?