Na de voorstelling The Future of Sex had ik geen idee wat de toekomst van seks zou worden. De schrijver die het stuk had geschreven zat als een Lieve Mona in een wit verlichte bol en beantwoordde langskomende vragen. (Mona: ik zou honderd euro hebben gezet op de Margriet, maar op Wikipedia lees ik dat Lieve Mona de brievenrubriek van de Story was, en weer is. Ook lees ik dat de oplage van Story ooit 700.000 exemplaren bedroeg, die van de gezamenlijke roddelpers in de jaren zeventig en tachtig 1,7 miljoen tijdschriften – bron: NPO Geschiedenis –, en dan laat ik de Telegraaf nog even buiten beschouwing die al vanaf 1958 De Showpagina had. Wie hysterisch doet over de huidige sociale media vanwege rondwarende hele en halve onzin plengt krokodillentranen.) De schrijver annex Mona zei dat als je iets wilde weten over de toekomst van seks je naar het verleden van seks moest kijken. Daar kon ik het als historicus mee eens zijn. Waarmee niet gezegd is dat geschiedenis een glazen bol is.