Eerlijk

Op de Nederlandse televisie mag het allang niet meer meer, maar de grote zaal van de Verenigde Naties kent zulke restricties niet, en dus maakte de heer Rutte op 26 september zonder angst voor boetes tegenover de verzamelde wereld ongegeneerd reclame voor Heineken, Unilever, DSM en AkzoNobel. Een aantal commentatoren berispten hem: was niet twee dagen voor zijn toespraak het grote VW-schandaal aan het licht gekomen? Was niet opnieuw aangetoond dat het bedrijfsleven een absoluut onbetrouwbare partner is voor het behalen van duurzame doelen? Ik acht de heer Rutte niet dom, en ook zijn entourage niet. Natuurlijk wisten zij dit, net zo goed als ze weet hebben van de sjoemelende electronica-fabrikanten die A++ energielabels op A koelkasten en vaatwassers plakken, gewoon omdat het kan. Nee, de goede verstaander hoorde de premier zeggen dat er geen ideaal is zonder prijs, in zijn geval het ideaal van de overheidsluwe samenleving, en dat daarom de arme drommels in de Derde Wereld maar het beste – net als wij – zo snel mogelijk kunnen wennen aan de streken van de private jongens: een kleine prijs voor handel, investeringen, banen (en wat extra gezondheidsproblemen). In feite was de heer Ruttes hartstochtelijke oproep voor veel grotere betrokkenheid van het westerse bedrijfsleven in de ontwikkelingslanden één groot emancipatiepleidooi.