Azië

Ik voelde toch even in het kleine bovenvakje in mijn rugzak toen de conducteur omriep dat er een sleutel was gevonden, een zwarte, van Axa. Ook de jongen met de Aziatische looks en de blauwe baseballpet met roze en pastelgroene bladeren van HUF checkte zijn tas en sloot toen zijn ogen weer. De jongen schuin tegenover hem had kennelijk geen fiets en scrolde onvermoeibaar door honderden regels broncode op zijn laptopscherm. SublimeText las ik linksbovenin. Soms typte hij ergens een spatie of haalde een witregel weg. Het zeskantige snoepje of pilletje, een moertje maar dan wit en dicht, dat de vrouw voor mij midden in het gangpad had laten vallen toen ze ging zitten, was nog door niemand weggeschopt, het lag nu achter de zwarte schoen van de laptopjongen. Op het grote station liet een jonge man met een klein, dun snorretje zijn treinkaartje zien met bestemming Hoofddorp. De jonge vrouw naast hem had gitzwart Aziatisch haar. De kapper zei van de week dat ik ook Aziatisch haar heb, iets zachter hooguit. De man vroeg in mooi Engels naar het goede perron. Liep je eenmaal binnen de incheckpoorten dan was dat tegenwoordig een crime. De veel te kleine elektronische overzichtsschermen hangen buiten de poorten en de oude vertrouwde gele kartonnen vertrekstaten stonden hier alleen nog boven, op de perrons. Op dit station dat nog altijd niet af is, dat deed mijn stad toch veel beter, hing een minischermpje bij de trap naar perron 2 met daarop ‘Den Haag Centraal’, maar geen tussenstationinformatie, niet of die trein via Haarlem ging of via Schiphol. Ik legde het uit, de man zou boven goed kijken, sprak ook een paar woorden Nederlands, vroeg of de IND vlakbij het station in Hoofddorp zat. Dat wist ik niet. Ik vertelde het de vriend met wie ik had afgesproken. Dan reis je de halve wereld over, zei hij, om in Nederland het spoor bijster te raken.