Nieuw

Ik reisde langs het Groene Hart, of er doorheen, ik wist het niet precies. Ik had het wel eens opgezocht op een kaart, toen ik ergens las dat het Groene Hart een van de redenen was dat de twee grootste steden van ons land niet rechtstreeks met elkaar verbonden waren. Niet door een snelweg, niet door een spoorlijn, al was dat laatste inmiddels opgelost, zij het nog zonder bijbehorende treinen. Ik zag achterkanten van dorpen waar ik nog nooit was geweest, nieuwbouw die verlangde naar de jaren dertig van de vorige eeuw, jarenzestigrijtjeshuizen die verlangden naar een sloophamer. De reis ging met een slakkengangetje, maar ik zag niemand zuchten of boos kijken, kennelijk ging dat zo op deze lijn. De metrobestuurder zei: ik breek straks door een rood sein, dan rij ik met twintig kilometer naar het volgende station. De vrouw met makkelijk kort haar aan de andere kant van het gangpad sloeg een bladzijde om in haar bibliotheekexemplaar van Saskia Noort, het blonde meisje achter haar las verder in de NRC. Ik besloot het ook volstrekt normaal te vinden. Op tijd kwam ik in het hart van mijn stad. Van Renate moest ik op de Cadillac een vliegtuig doen, ik mocht niet neerstorten. Ik stortte neer.