Hobbel

Ik zong het liedje dat ik net van een vriendin geleerd had over een damespaard en een herenpaard en een boerenpaard, maar ik vond de volgorde stom, ik dacht aan wat wetenschapsjournalist en wiskundige Ionica Smeets in Zomergasten had gezegd over de culturele voorsortering van jongens voor de beta-kant en meisje voor de alfa-kant met als gevolg een chronisch gebrek aan vrouwen in de natuurwetenschappen, en dus zong ik de paarden door elkaar en waren de sprongen de ene keer het hoogst bij het damespaard, dan weer bij het boerenpaard, en soms zong ik gewoon over een hobbelpaard. Het meisje op mijn benen maakte het niks uit, als ik maar iedere keer opnieuw begon en de val iedere keer nog iets spectaculairder maakte. Toen zei ik dat het paard haver nodig had, ze keek me ongelovig aan, maar ik zei: echt, een paard heeft ook eten nodig, en je moet de benen van het paard controleren en de hoeven. Ik deed voor wat ze moest doen en toen kneep ze heel voorzichtig in mijn kuiten en keek ze onder mijn gympen en toen liep ze naar het aanrecht en drentelde wat bij R, van wie ik had gezegd dat hij de boer was en dat ze bij hem wel haver kon krijgen. Ik hinnikte een paar keer dramatisch en toen zei ze heel zachtjes ‘haver’ en R dacht dat ze wilde helpen, en toen zei ze het nog een keer en toen kreeg ze een stuk stokbrood mee en die gaf ze aan mij en ik at het zogenaamd op en ik kauwde nog wat na en schraapte nog een paar keer met mijn hoeven en ze bleef verwachtingsvol kijken naar een teken en toen ik met mijn handen op mijn bovenbenen klapte, kroop ze er weer op. De juf in haar nieuwe klas waar ze dit jaar met letters en cijfers is begonnen en waar geen speelgoed meer is, wat ze wel een beetje teleurstellend had gevonden, had de indruk dat ze alles leuk vond. Wel was ze een beetje ongeduldig, had de juf gezegd.