Hoog

Ik kreeg de toegangskaartjes voor een gereduceerde prijs omdat er een paar dingen vanwege de nattigheid gesloten waren, zei de vrouw met de staart en gemillimeterde zijkanten van haar hoofd. Maar er was zoveel te zien dat, toen we bij de schommels onder de regenbuis kwamen die alweer gewoon heen en weer gingen. De grap was dat de buizen stopten met regenen als je er met de schommel recht onder kwam. Het regende voor en achter je, nooit boven je, zo’n situatie waarvan ik vaak droomde op de lange fietstochten tijdens mijn middelbare schooltijd. Op een videoscherm zag ik een man op een stad vallen, de wolkenkrabbers bezweken onder zijn gewicht maar rezen ook weer op toen hij opveerde na de eerste aanraking met de grond. Eigenlijk was het een enorme matras met daarop staafjes van koudschuim van verschillende hoogte en dikte en breedte en kleur, waarin je makkelijk New York kon zien bijvoorbeeld, met een zwarte toren die het hoogste was en die het eerste kromboog onder de aanval met het vallende lijf en daarin zag ik weer makkelijk 9/11. Er waren tijden, in ieder geval voor Vincent Van Gogh, dat mensen dergelijke verbeelding van de werkelijkheid niet konden waarderen. Dan was er ook nog een video van twee mensen die aan een tafel zaten te dineren, tenminste dat dacht je, met alles erop en eraan, borden, servetten, een schemerlamp in de hoek. Maar met de mensen was iets raars, er leek een magneet boven hen die hun kleren en de huid op hun wangen naar het plafond trok. Toen de man de vrouw een glas wijn ging inschenken, vloog die wijn in een strakke straal naar het plafond. Toen drukte de vrouw haar glas onder de fles en draaide de man de fles naar het plafond en de vrouw draaide de voet van haar glas ook snel naar het plafond en zo zette ze het aan haar lippen. En vervolgens pakte zij een pan spaghetti, hield die op zijn kop en trok er wat slierten uit op een vork en probeerde die in haar mond te schuiven, maar er vielen nog heel wat slierten naar het plafond. Toevallig had ik eergisteren ook over zwaartekracht nagedacht, toen we bij een kasteelruïne de oude toren beklommen, wat naar boven toe dezelfde handelingen vergde als naar beneden en toch zoveel zwaarder was. Hier beklommen we de Geen Zorgen Toren, een houten staketsel dat hoog uitstak boven deze stad die vijf jaar geleden culturele hoofdstad was geweest en waaraan deze vrijplaats voor hoofd en lijf en ziel en kunst te danken was. Zelfs het reuzenbiljart, een enorm luchtkussen met daarop twee gigantische biljartballen was alweer drooggemaakt toen we naar beneden liepen en kon worden besprongen. Op een muur stond in goud: richt je blik naar boven, dan zie je geen grenzen. In Japan was het een spreekwoord.