Kopie

notaris2Ik moest even wachten, zei de receptioniste, ze had net een telefoontje doorgeschakeld naar mevrouw. Greetje kende ik alleen van de mail. Eerst heette ze mevr. mr. G.E. D en vanochtend was het Greetje D en zonder die titels ervoor. Het was druk, zei de ene receptioniste tegen de andere. Ze hadden allebei zo’n headset op, zodat ze hun handen vrij hadden voor de computer achter de krappe balie. De tochthal was net groot genoeg voor een hoge bank tegen de muur en twee statafels met twee hoge stoelen. De twee vrouwen verbonden voortdurend telefoontjes door naar boven, waar ik twee weken geleden een half uurtje had gezeten om te regelen wat ik straks zou krijgen. Ik hoorde over mevrouw R uit Dordrecht die een samenlevingscontract wilde en ook hoge schulden had en haar vriend niet in die schulden wilde betrekken. Ook belde meneer E die boos was, tenminste dat vermoedde ik, want de jongste receptioniste verbond door naar een collega boven, ze zei dat ze zeker wist dat ze al eerder terugbelverzoeken had gemaild, ze ging zoeken, maar kon ze niet vinden, ik zag de paniek in haar ogen, toen ontdekte ze dat ze in de verkeerde map zocht, ze moest natuurlijk in de map Verstuurd kijken en daar zag ze twee verzoeken en ze zei: de tweede keer zelfs met uitroepteken en hoge urgentie. Ik zag de last van haar schouders vallen. Toen kwam mevr. mr. Greetje D door een afgesloten deur het halletje in, ze was piepjong en blond, ze liep onmiddellijk op mij af en niet op de oudere dame die ook stond te wachten en ik dacht nog: hoe weet ze dat ze mij moet hebben? En ook dacht ik: hoe weet ik dat dit Greetje is? Ze hield mij de papieren voor, ze vroeg hoe ik wilde betalen, ik betaalde, en toen kreeg ik de papieren mee, ik hoefde niet eens mijn paspoort te laten zien. Daarna ging ik naar  de ING-bank. Ik zei dat ik een rekening wilde openen. Moest openen, verbeterde ik mezelf. Het meisje was jong en enthousiast, ze bood me een oranje barkruk en thee in een echt ING-kopje en ze vroeg waarom ik ooit was weggegaan bij haar bank. Ik zei dat ik geen klant wil zijn bij bedrijven die slecht beleid voeren. Ik zag het ongemak in haar sluipen maar toch won het enthousiasme het. En nu moet u toch, zei ze en ze lachte voorzichtig. Mijn vader had zijn betaalrekeningen bij de ING met papieren overschrijvingskaarten en een stapel enveloppen en alles, en wilde ik die digitaal kunnen beheren dan kon dat alleen als de bank zijn rekeningen aan mijn ING-rekening koppelde. Die vader van mij, zei ik, blijft poetsen bakken, zelfs na zijn dood. Het meisje kopieerde mijn paspoort, ik vroeg of ze daar zorgvuldig mee om zou gaan. En toen snapte ik het. Greetje had ook zo’n kopie en die had ze natuurlijk even bekeken voor ze naar beneden was gegaan en ik voelde nog meer tevredenheid over dat kale notariskantoor in dat saaie verzamelgebouw.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.