Gas

Ik was vrijdag de fietsenwinkel ingelopen, de mevrouw die daar al honderd jaar werkt had mij gevraagd wat ik zocht, ik had het haar uitgelegd, een niet opvallende fiets die in de rekken bij het station moest passen, dus geen breed stuur of een bagagedrager voor, maar wel een stevige bagagedrager achter waarop ik volle boodschappentassen kon vervoeren, en zij had mij in hoog tempo door de zaak geloodst. Er waren er twee waarbij ik honderd euro korting kreeg als ik mijn oude fiets inruilde. Dat leek mij handig, dan hoefde ik niet na te denken waar ik mijn oude fiets zou laten. Nederlandse merken, Duitse merken, allemaal van hoge kwaliteit, zei ze. Ik was zomaar even binnengelopen, ik had mijn oude fiets niet bij me en ik ging weer naar huis. Maar die ene Duitse fiets ging niet meer uit mijn hoofd. De volgende dag had ik een feestje dus toen kon ik niet, maar maandag fietste ik vol verwachting naar de fietsenwinkel. De winkel was dicht. Dinsdag had ik er weer zin in, maar het miezerde de hele dag. Vandaag besloot ik dat het niet uitmaakte of het regende, maar het regende zo hard dat ik onmogelijk om een proefrit kon vragen. Ze zouden hun nieuwe fiets niet met mij de regen insturen. Ik keek naar de werklui van Baas aan de overkant van de straat, die in de regen de nieuwe gasaansluitingen maakten. Vorige week hadden ze dat bij ons gedaan. Bij de Marokkaanse overburen mochten ze binnen koffie drinken. De inruilkorting gold voor dat ene exemplaar dat ze nog hadden. En dat maakte iedere dag uitstel extra spannend.