Staal

Ik keek boven het schap. Daar stond ‘aluminium, staal, messing’. Ik keek de vakjeskast in de bouwmarkt nog een keer van boven tot onder door, maar het enige dat ik zag waren aluminium hoekprofielen, aluminium slijtstrips, aluminium overgangsprofielen. Ik keek rond, er liep een jongen in een rode Karwei-polo, hij zag mij kijken en kwam op mij af. Ik wees naar de woorden boven het schap en vroeg waar het staal was. Hij zette drie stappen, het hoekje om, en daar stond het ijzer. Ik zocht een onbuigzame staaf uit, plat getrokken ijzer stond er op de sticker, het was 2,5 centimeter breed, 4 millimeter dik en 1 meter lang en dat moest kunnen. Ik trok er twee uit het rek. Het kassameisje vroeg of ik een Karwei-kaart had, die had ik, ik rekende af, ik vroeg haar wat het nut was van zo’n kaart, zij zei dat ik bij driehonderd punten een kortingsbon van 2,50 euro kreeg. Op de bon wees ze aan dat ik nu 282 punten had. Thuis zaagde ik die twee meters in drie gelijke stukken, ik had nu zes staven en die schoof ik tussen de twee balkjes die ik vlak onder de dunne bodem van het bovenste vak van het theekastje in het oude meubelhout had geschroefd. Onder de onderste bodem had ik ook zo’n constructie geschroefd, maar daar had ik er houten dwarslatten tussen geschoven. Dat kon daar, dat was de bodem, daar had ik ruimte, maar halverwege het theekastje had ik die ruimte niet, dan zou je dat constructiehout zien, vandaar dat 4 millimeter dikke ijzer als stut. Het was een onzichtbare moderne aanpassing. Degene die het theekastje ooit gemaakt had, had dat gedaan zonder schroeven, hooguit een klein nageltje hier en daar. Ik zette het oudste servies, twaalfdelig, met dekschalen en sauskommen, dat ooit door mijn grootouders was aangeschaft, in het onderste vak en het trouwservies van mijn ouders in het bovenste vak, aangevuld met nog wat Engelse kopjes. Het was inmiddels voorbij middernacht, de keukentafel waarop het servies een week had gestaan was weer leeg, er rammelde niks meer als je tegen de tafel stootte, alles was opgeruimd en toen ik mijn tanden poetste dacht ik: nu zouden die serviezen wel weg kunnen.