Afscheid

object675Ik zag veel onbekende mensen. Ze waren in de weer met karren vol schone dekbedden en handdoeken en wagentjes met schoonmaakspullen. Ik zette de lichtblauwe waszak vol vieze handdoeken onderaan de trap en gooide onze dekbedden op de hoge stapel, zoals op het instructieblaadje stond. De twee jongens die een week lang in de Ridderkamer in Villa Pardoes hadden geslapen, hadden op deze laatste ochtend moeite met wakker worden. Alsof ze het afscheid wilden uitstellen. Om negen uur kwam een aardige mevrouw vragen of alle instructies duidelijk waren en dat we om half tien in de centrale ruimte werden verwacht, wat we al wisten van het instructieblaadje, maar het was slim wat ze deed, want zo’n laatste ochtend was toch de laatste ochtend, en dat we daar nog wat drinken zouden krijgen en dat er een verrassing zou zijn voor de kinderen. Er waren al huisjes leeg, zag ik, daar was onmiddellijk zo’n ploeg onbekende mensen ingetrokken, de Villa had wel honderddertig vrijwilligers, en die gingen dan poetsen en controleren of we niks hadden laten liggen onder een bed of in een kast. Toen iedereen zat en wat te drinken had volgden er aardige woorden en wij klapten en toen was er per huisje een cadeau in mooi inpakpapier en we telden af en toen gingen de kinderen allemaal tegelijk het papier openscheuren en het bleek een Pardoes-knuffel. En we konden nog even ons drinken opdrinken en toen nodigde de mevrouw van de aardige woorden ons uit om mee naar buiten te lopen voor de groepsfoto en dat deden we allemaal braaf en een man zei dat we spaghetti moesten zeggen en ook dat deden we braaf en de aardige mevrouw drukte een paar keer op de knop van haar fototoestel en zei toen dat ze nog even zou meelopen naar de parkeerplaats. En zo waren we dus mooi in een half uur allemaal buiten de hekken en hadden die vrijwilligers het rijk alleen om alles weer in orde te maken voor acht nieuwe gezinnen die hier over vijf uur zouden arriveren. Ik keek nog even naar het logo. Onder het mannetje met de rode muts met twee gouden belletjes aan zijn mutspunten stond in blauwe letters Villa Pardoes en daaronder Daar vergeet je álles! Ik had de indruk dat dat onderste vooral gold voor de kinderen. De ouders leken elkaar gevonden te hebben rondom hun chronisch zieke kind. De moeders meer dan de vaders.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.