We hadden net één kast van boven naar beneden getild toen de huistelefoon ging. De huistelefoon betekent: Duitsland. ‘Berlijn,’ zei ik. ‘Het kan ook München zijn,’ zei R. R nam op, het was Berlijn. R vertelde dat we bezig waren met kasten sjouwen. Berlijn vond die klus duizend keer belangrijker dan haar telefoontje. ‘Tien minuutjes,’ zei R. Na vijf minuten waren we klaar. Nou ja, we moeten die kasten nog wel zien te verkopen: vijf… lees meer >>

‘In Zeeland,’ zei mijn broer, ‘hebben ze het op bepaalde plekken al opgegeven.’ Hij bedoelde: in die provincie met de meeste zonuren, een pittig zeewindje, zout grondwater en brak water in de sloten kunnen ze hun kurkdroge percelen niet beregenen, dus laten ze die braak liggen, of doen ze niks meer nadat een gewas niet is opgekomen. ‘Hebben ze daar in de tijd van die Balkenende-kabinetten niet een zoetwaterleiding gekregen?’ vroeg ik. Mijn broer wist… lees meer >>

Ik was bezig met de rafelrand die was achtergebleven na de grote kasten- en boekenoperatie in februari: verzekeringspapieren, studieboeken, viltstiften, zonnebrillen, verjaardagskaarten, handleidingen, bonnen, garantiebewijzen, salarisstroken, treinkaartjes, uitgescheurde krantenartikelen, paspoorten met gaten erin, pasfotootjes, laptopsnoeren, opladers, oude telefoons, programmaboekjes van voorstellingen, inpakpapier, middelbareschoolschriften, een oude typemachine, twee tennisrackets, reisgidsen, gipsafdrukken van mijn elfjarige gebit, een plukje babyhaar. Om maar eens wat te noemen. Ik vergeleek de klus met wat de ontwerpster Charlotte Perriand (1903-1999) bij… lees meer >>

Nichtje D vroeg hoe het ook alweer zat met dat dode broertje van ons. Had hij niet dezelfde voornaam als haar vader? Ze had het wel eens aan haar vader gevraagd, maar van hem was ze niks wijzer van geworden. Ik zei dat ik het ooit had uitgezocht en nu ik aan het opruimen ben – de rafelrand die achter is gebleven na de grote boeken- en kastenoperatie van februari – kom ik mijn aantekeningen… lees meer >>

Hij is brandweerrood. Het indrukken van de twee zwarte knoppen om het deksel los te krijgen gaat wat moeizaam, maar daar is ie dan. Waren de toetsen wit? Was ik vergeten. Verder ben ik niks vergeten: het zwarte hendeltje rechts onder de wagen om de wagen te ontgrendelen; het metalen hendeltje om de rol los te zetten zodat het papier er makkelijk doorheen gaat, daarachter de hendel om de wagen zonder toetsaanslagen naar links te… lees meer >>

Mijn nichtje heeft vier honden, drie katten, vijf kippen, twee konijnen. Zoiets, misschien zijn de aantallen alweer opgelopen. Toen ze nog hier woonde – volgens haar eigen berekening vijf jaar, waarop R uitriep: ‘Wat, was het zo lang?’ – wilde ze heel graag een huisdier, maar wij waren onverbiddelijk. Het kon geen toeval zijn dat uitgerekend op deze dag, waarop zij een strategische stoel aan onze keukentafel had uitgekozen waarna we volgens de regels weer… lees meer >>

Zondag aten we al Limburgse asperges met nieuwe Frieslanders en een sausje van een beetje melk, roquefort, gerookte zalm, gekookt ei en peterselie. En nu zat er een zak asperges in het groentenkrat van Landzicht. Ze zullen ze niet zelf telen of steken, daarvoor is de grond op mijn geboorte-eiland veel te zwaar, maar ze wisselen ook weleens producten uit met andere biologische telers die rechtstreeks aan de consument leveren. Mijn oog viel op het… lees meer >>