Iedere keer als ik de wormen voer, maak ik een controlerondje over alle verdiepingen van de compostfabriek. In de bovenste bak met het meest verse voedsel was nog geen worm te zien, op de verdieping daaronder was het voedsel ook nog behoorlijk intact, op de verdieping daaronder was het een drukte van belang, al bewogen de wormen traag, niet het actieve gekrioel en gekronkel dat ik gewend was van de zomer. Nog een verdieping lager… lees meer >>
In Trouw vandaag een interview met de schrijver Sigrid Nunez. Toen ze veertien was ging ze naar een balletschool, zoals anderen naar een kostschool gaan. Ze zegt: ‘Niemand loog tegen me. De docenten schreeuwden. Het waren Russen.’ Ze was veel te oud om nog te kunnen slagen als danser. Om te mislukken na zo hard werken was een goede ervaring, zegt ze, de ervaring dat je een mislukking overleeft. Het ballet leerde haar ook discipline,… lees meer >>
Ik sta in de tuin. Het is droog, er breekt zelfs een zonnetje door, een buitenkansje. De druiven moeten er hoognodig af. Ik ga naar binnen en haal een teil en een schaar. De hoeveelheid trossen is overweldigend. Zoveel trossen aan zowel de witte als de blauwe druif heb ik nog nooit gehad. Maar goed gelukt zijn ze niet. Vruchtverbranding. Dat krijg je als vruchten boven de dertig graden in de volle zon hangen. Ze… lees meer >>
Bij de groentevrienden hoeft het niet, een mondkapje. Zelf staan ze aan de andere kant van de enorme toonbank, achter plexiglazen platen, en de deuren die over de volle breedte van de winkel altijd openstaan ventileren de boel prima. ‘Wat gaan de andere winkeliers doen?’ vraag ik de dag na de vervroegde persconferentie van het kabinet. De mensen van de herenkledingzaak, zegt de groentevriend, staan vaak dicht op de klanten, bijvoorbeeld als ze een broek… lees meer >>
Op de hekken hangen brandschone spandoeken. ‘WELKOM IN DE GOUDMIJN’ staat er in glittergouden drukletters op, daaronder ‘ZOOI = MOOI’, in hetzelfde klatergoud. De witte canvassen hingen er de vorige keer dat we hier waren om spullen weg te brengen nog niet. Ze zien er net zo feestelijk uit als de bordkartonnen cheques die televisieloterijen bij mensen thuisbrengen. We rijden het platform op en stoppen ter hoogte van het hokje waar de jongeman in een… lees meer >>
Vriendin Z is bij mij. Ze heeft haar fiets, waarvan ik de achterband al drie keer tevergeefs geplakt heb, gebracht, morgenochtend zal ik die naar de fietsenmaker brengen, hier vlakbij, er moet nodig een nieuwe buiten- en binnenband op. Ze wil graag leren fietsen, langzaam beteugelt ze haar angst om te vallen, maar dat ene been dat zo verschrikkelijk kapot is geweest en de nieuwe heup mogen niet nog een keer kapot. Ze wil nog… lees meer >>
Ik reed naar Delft, in Barendrecht waren de Sockerbit-bakken voortdurend op. De blauwe dan, de witte waren nooit op, maar ik was het wormenhotel annex de composteerfabriek begonnen met blauw, dus wilde ik verder bouwen in blauw. Het oog wil ook wat. Het was trouwens wel grappig dat de bakken – waarin ik groente- en fruitafval, ongebleekte eierdozen, wc-rolletjes, ongebleekt karton, en straks ook afgevallen bladeren doe – door de Zweedse meubelgigant met de naam… lees meer >>
