Ik kreeg een mailtje van de donateursafdeling van Alzheimer-Nederland: dat ze mijn vader niet in hun administratie konden vinden. Ik hield wel van zelfspot. Maar toen ik verder las, ontdekte ik dat de mail niet was geschreven door een gesjeesde cabaretier die bijbeunde op een klantenservice. Of mijn vader misschien donateur was geweest van de internationale Alzheimer Stichting? Ik had een pdf’je van de rouwkaart meegestuurd, dan hadden ze alle informatie bij elkaar, dacht ik.… lees meer >>

Ik zat in de metro en las in de krant over Syrië en vroeg me af hoe mijn  grootouders de krant lazen tijdens de Eerste Wereldoorlog. De omroepstem zei ‘Station Oostplein, Havenziekenhuis.’ Ik propte de krant in mijn tas en stapte uit. Het leek een eeuwigheid geleden dat het Havenziekenhuis mijn habitat was, en toch was het nog maar vier en een halve week geleden dat mijn vader daar doodziek op de spoedeisende hulp werd… lees meer >>

Ik fietste naar het station. Er zat een bobbel in mijn band. De band was zeker zestien jaar oud. Het rubber was aan het vergaan en hield de binnenband niet meer binnen. Ik moest er naar kijken. Ik stapte in de trein. Het was fijn om weer in de trein te zitten. Een man zei in zijn telefoon dat ie minder koffie moest gaan drinken. Dat het dan misschien zou stoppen. Ik fantaseerde wat er… lees meer >>

Ik zat op een rode stoel. Hij zat lekker. Ik wist niet of het echt leer was of nep. De tafel glansde wit. De meubels stonden in een spreekkamer van een notariskantoor. Door de lamellen zag ik een glimp van de snelweg. Ik moest denken aan het krantenartikel dat mijn vader bewaard had. ‘Notarissen moeten uit ivoren toren’ stond erboven. De notaris waar ik nu was, huisde op de bovenste verdieping van een nikszeggend bedrijfsverzamelgebouwtje,… lees meer >>

Ik hoorde de klok. Bij iedere oneffenheid in de weg tingelde er iets in het uurwerk. Ik had de houten klok, type schoorsteenmantel, in een grote tas van Super de Boer gezet. Er lagen wel tien van die tassen in de garagebox van mijn vader. Gloednieuw. Ik wist niet wat ik zag. Die tassen krijg je niet gratis, die moet je kopen en ik kende mijn vader als iemand die niet onnodig geld uitgaf. Zo’n… lees meer >>

Ik schreef voor het eerst ‘2014’. Natuurlijk had ik vannacht in sms’jes het nieuwe jaartal al gebruikt, maar nu deed ik het met een pen op papier. Ik dacht aan die keren dat ik na de kerstvakantie weer op school kwam en dat ik op mijn repetitiepapier de datum moest schrijven en dat het een paar repetities duurde voor ik eraan gewend was, aan het nieuwe jaartal, maar daarna was het gewoon en dacht ik… lees meer >>

Ik las dat mijn vader om 20.23 uur was overleden. Dat klopte niet. Maar zo stond het wel op de overlijdensakte die ik vrijdag van Bas, de uitvaartondernemer, had gekregen met een stuk of tien kopieën. Ton, een van broeders van het Havenziekenhuis, had mij op die bewuste avond iets na acht uur gebeld om te zeggen dat mijn vader was overleden en om 20.23 uur stond ik al naast zijn ontzielde lichaam. Verpleeghuisarts Bert… lees meer >>