Ik had weken de hemel afgespeurd, de temperatuur gepeild, het wachten leek dit jaar eindeloos, de hoop zwaar op de proef gesteld, tot de sering van de buurvrouw zich eindelijk voorzichtig prijs gaf en dan kon het echt niet lang meer duren, ik hield de kale takken van de blauwe regen nauwlettend in de gaten en toen ging het toch nog razendsnel, van de eerste bollingen in de takken waarin alles al zat – kleur,… lees meer >>
Ik wist het helemaal niet, maar de vriendin bleek heuse Rotterdamse wortels te hebben. Via haar vader. Onmiddellijk dichtte ik meer gezag toe aan haar waarneming over het vliegtuig waarmee ze vanuit de Duitse hoofdstad in mijn stad was geland: dat alle medepassagiers Rotterdams waren. De stewardess was tante Evelien, net zo kloek, vierkant, stevig, kordaat, blond en met een lief gezicht. En de mannen leken allemaal op haar vader of op ooms: macho, luide stem,… lees meer >>
Ik vroeg naar Opperdoezer. Niet omdat ik die wilde kopen, ik heb in mijn jeugd genoeg aardappelen gekookt voor een heel mensenleven, maar omdat maandag een kok de twee partjes Opperdoezer naast de asperges had aangeprezen als de beste, de lekkerste. Het gezicht van de groentevriend betrok. Veel te duur. Er waren veel lekkerdere aardappelen, Dorées bijvoorbeeld, sinds deze week in de winkel, zijn gezicht vertelde genoeg, smaakexplosie. Het was een cultus, de Opperdoezer. Zo’n… lees meer >>
Ik had nog nooit van Watou gehoord, de plek waar al decennia zomers een kunstenfestival is. Echt iets voor jou, schreef de vriendin met moestuin en minder dan duizend kuub gasverbruik. ‘Aan de Franse grens,’ las ik op de festivalwebsite, en ik dacht onmiddellijk aan wat Gabriel Wyner gisteren vertelde, dat je iedere vreemde taal in een paar maanden vloeiend kan leren spreken: dit was de gelegenheid om zijn methode op het Frans los te… lees meer >>
Ik kocht een handgranaat. Voor tien euro. De vrouw met wie ik was, vroeg of ik voor haar ook een handgranaat wilde uitzoeken. Ik bekeek de legergroene exemplaren met de grijze kopjes in de eierdoos nog een keer en koos een lekkere dikke met een vriendelijk mondje. Die wordt nog eens veel waard, zei de vrouw, die de kunst aan het koord hing dat we hier allemaal om onze nek hadden. Ik gunde het Lucy… lees meer >>
Ik werkte in de tuin – woog mestkorrels af, honderd gram per vierkante meter, ze roken naar de bikskorrels die mijn buurjongen aan zijn geiten gaf, we wogen toen niks, gewoon een paar scheppen; vulde aarde bij uit een veertig liter zak; zocht in borders en bakken en tussen de tegels naar vrouwenmantel en zette de nieuwe plantjes, sommigen niet groter dan een flinke speldenkop, bij hun grote broers en zussen die ze ooit hadden… lees meer >>
Ik volgde de bevende hand op zijn weg naar beneden, wachtte ongeveer zo lang als de slagbomen neer zijn als de metro passeert, drieëntwintig seconden, en wist toen vrij zeker dat de laatste zak eierkoeken in de onderste broodmand, hooguit tien centimeter boven de supermarktvloer, het doel was. Na nog een paar seconden was de buiging mét gestrekte (of stramme) knieën diep genoeg om de uitgestoken, bevende wijs- en middelvinger ter hoogte van de plastic… lees meer >>
