Violet

Ik had weken de hemel afgespeurd, de temperatuur gepeild, het wachten leek dit jaar eindeloos, de hoop zwaar op de proef gesteld, tot de sering van de buurvrouw zich eindelijk voorzichtig prijs gaf en dan kon het echt niet lang meer duren, ik hield de kale takken van de blauwe regen nauwlettend in de gaten en toen ging het toch nog razendsnel, van de eerste bollingen in de takken waarin alles al zat – kleur, geur, lengte, breedte – , tot het transparante violette dak boven de vijver, de lucht zoet zwanger. Voor ik het goed en wel in de gaten had, kwam het groene blad achter de bloesem aan en begon de regen. Als ik niet wist dat het lente was, bijna zomer, als ik deze tuin niet zou kennen, als ik hier vanaf de andere kant van de wereld zou zijn neergezet, zou ik zeggen: het heeft gesneeuwd. Nu veegde ik uit de laatste hoekjes van de tuin de laatste restjes herfst en dus ook alweer de eerste lente, het violette sneeuwtapijt behoefde geen sneeuwschuiver, en gooide alles in de grote groene bak, die sinds deze week ook echt een groene bak is, voor het restafval hebben we een spiksplinternieuwe grijze, voor de kranten hebben we een donkergroene, die ooit voor groente-, fruit- en tuinafval was. De voortuin groeit langzaam dicht met plastic bakken, in de achtertuin sneeuwt het nog heel even.